Ένα Πάσχα, με είχες πάρει τηλέφωνο και κάτι προσπαθούσες να μου πεις. Ήταν σίγουρο ότι άλλα μου έλεγες και άλλα άκουγα. Μετά συναντήθηκα με την εκδοχή του εαυτού σου που ίσως θα ήθελες να είσαι και σίγουρα νόμιζα ότι είσαι. Δεν ήσουν, βέβαια, αυτό το φάντασμα, ποτέ δεν ήσουν. Το φάντασμα του καλύτερου εαυτού σου. Ακόμα κι αυτό ήταν το χειρότερο για μένα. Το καλύτερο ήταν πάντα για σένα.
Τώρα γίνομαι οι καλύτερες και οι χειρότερες εκδοχές του εαυτού μου, όποιες επέζησαν δηλαδή, από τις συναντήσεις με τα τόσα φαντάσματα.