Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2012

Ένα βράδι, γυρνώντας με το λεωφορείο, νόμιζα ότι θα βγω στο σπίτι μου στην Αθήνα. Νιώθω πια αυτού του βαθμού την εξοικείωση με το Λονδίνο. Κάνω μακροβούτια στις ατελείωτες γραμμές του μετρό και βγαίνω στις ακτές άκρες του, για να συναντήσω φίλους. Έχω ανάγκη να περπατάω σε αυτή την πόλη. Ξέρει να σε δέχεται χωρίς πολλά πολλά, κάποιου είδους παρηγοριά, όταν είσαι και παραμένεις ξένος, και πρέπει πλέον να σκέφτεσαι σε μια γλώσσα άλλη από τη δική σου.

Μπορείς να ξύνεις όσο θες τα πεζοδρόμια κι από κάτω ο δρόμος να είναι ίδιος. Η απόσταση είναι πια μεγαλύτερη από το τεντωμένο χέρι μου. Κουτσογράφω μια αφήγηση που συλλαβίζει ελευθερία. Από αυτή που σε ξαγρυπνάει.

eXTReMe Tracker