Παρασκευή, Ιουνίου 12, 2009

wasting time again

Photobucket
Annette Messager - Chimaeras

Είχε ζέστη, όπως και τότε. Η πλάτη μου έκαιγε και κάπου μακριά ακούγαμε τις δεκαοχτούρες να γουργουρίζουν. Το καταλαβαίνω όταν περιμένω να περάσω το φανάρι ή στο μετρό ή κάπου άσχετα. Νιώθω αυτή την απουσία να με γρατζουνάει, να με γδέρνει σιγά σιγά, ξεφλουδίζοντας ό,τι έχω από αναμνήσεις. Μπροστά σ’ αυτό το μάρμαρο, που μόνη του λειτουργία είναι να σημαίνει. «Αιωνία σου η μνήμη» ξανά, και αναρωτιέμαι, μπορεί η μνήμη να είναι αιώνια όταν εμείς είμαστε τόσο μακριά από την αιωνιότητα; Αν είμαστε οι φορείς της, τότε η μνήμη εξαρτάται αποκλειστικά από το πεπερασμένο μας. Είχαμε να πούμε πολλές ιστορίες από τη ζωή μας μαζί σου, μαζεμένοι γύρω σου. Βάλαμε τα λευκά χρυσάνθεμα σε νερό και φύγαμε.


Photobucket

Προσπαθώ να ξεχάσω τον εαυτό μου σε ένα παγκάκι. Σε μια πλατεία, δίπλα σε ένα συντριβάνι, μέσα στην πρασινάδα του μοχίτο ή σε ένα γεμάτο τασάκι. Νιώθω χωμένη στο βραχύ, σαν κάποιος να μου έκοψε το σχοινάκι και δεν έχω καλούμπα. Ακόμα ψηλαφώ στα τυφλά το περίφημο way of the world, δεν έχω ιδέα αν υπάρχει καν. Συχνά, ακόμα και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι με κάνουν να θέλω να κατεβάσω τα παντζούρια και να καπνίζω στα κρυφά. Μετά θέλω να τους αγκαλιάσω και να τους δώσω ένα φιλί. Συχνά, το να μου λείπεις είναι πραγματικά βασανιστικό και απόλυτα μόνο, μια ενέργεια αυτοτροφοδοτούμενη που δεν έχει πουθενά να πάει, πουθενά να εκτονωθεί. Τώρα, όμως, είναι καλοκαίρι, ακόμα ένα που κρύβει ασκήσεις φυσικής άλυτες, και το καλοκαίρι λένε πως όλα λιώνουν και κολλάνε στα πεζοδρόμια, τα πατάμε με τα σανδάλια μας ενώ τρέχουμε να συναντηθούμε σε ταράτσες, να ονειρευτούμε και να αγκαλιάσουμε.

Photobucket

Η απόσταση είναι σαν φαγούρα που δεν φεύγει. Αφήνεις το τσιρότο ως ενθύμιο της πληγής, μόνο που εκείνη έχει επουλωθεί προ πολλού κι εσύ συντηρείς την ευκολία του τραύματος. Ίσως όλα να βασίζονται στον άκρατο σχετικισμό και στα ξόρκια, ή στον φόβο και στις αδιόρθωτες αδυναμίες. Ή ακόμα, στην ικανότητα να χαράσσεις γραμμές στον τοίχο, στο δέρμα σου, σε ένα λευκό χαρτί. Στο να ενώνεις τις τελίτσες και να μην έχεις ιδέα τι εικόνα θα σχηματιστεί. Μόνο που τώρα είναι πάλι καλοκαίρι, για κάποιο λόγο θεωρείς ότι έχεις πίστωση χρόνου ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει. Είναι, όμως, γεμάτο βράδια που μπορείς να τα περάσεις μέχρι το πρωί πίνοντας μπύρες και αυτό να είναι το μοναδικό νόημα που θα ήθελες να υπάρχει.

Photobucket

Ο Καστελούτσι γέμισε τον εγκέφαλό μου βεγγαλικά.

Photobucket

Βλέπεις το ξεφλούδισμα, κι από κάτω ξαφνικά, τίποτα, ούτε καν σάρκα σκέτη. Κάποιος θα το κολλήσει πίσω με σελοτέιπ κι έτσι μπανταρισμένοι, κυκλοφορούμε όλοι, ειδικά οι υπέρμαχοι του ατσαλάκωτου. Μόνο εμείς κρύβουμε την υπόσχεση της επαγγελίας και σκάβουμε το ατέρμονο ορυχείο αφθαρσίας μας.


On a treason so resplendent
eXTReMe Tracker