Σκάφανδρο

Καθείς και ο βυθός του, μου λες, και βάζεις μπρος το αυτοκίνητο.
Κι εγώ στον δικό μου πατώνω πια. Και περπατάω. Και δεν είναι πια βυθός.

Περπατάω στην πλατεία Κοτζιά. Κάνει πολύ ζέστη, ο ήλιος μου καίει την πλάτη. Σκέφτομαι είμαι ζωντανή και έχω ακόμα τον χρόνο, την ευκαιρία να κάνω κάτι.

Θέλω μια μπύρα κι ένα τσιγάρο χωρίς να με ρωτάει κανείς τίποτα. Μπλέξαμε τις μεγάλες αφηγήσεις μας, οι ειδικές προτάσεις παίρνουν την εκδίκησή τους και γω γυρνάω στο ταχύρυθμο εφτά χρόνια πριν που κράτησε τόσο όσο χρειάζεται ώστε τώρα να έχω σκονάκι.
Όταν έρχεσαι, με κοιτάς κι εγώ δεν έχω τίποτα πια να εξηγήσω, ποτέ δεν είχα μαζί σου. Σου λέω: Θέλω να μπορώ να επιλέγω, μπορώ ακόμα. Η επιλογή ίσως τελικά να συμπυκνώνεται στο δίπολο αποκτήνωση – μη αποκτήνωση. Ναι, η ανάγκη για τα διπλά επανέρχεται, δεν φεύγει ποτέ, μας την έχει στημένη στη γωνία, ακόμα κι όταν νομίζεις ότι επιλέγεις την κουρτίνα τρία, γαμώ τον Μπαρτ και τα ουδέτερά του, γαμώ τον Κίρκεγκωρ και τα είτε παντρευτείς είτε όχι θα το μετανιώσεις, θα τα μετανιώσεις όλα ή τίποτα, μάλλον τίποτα, χάσιμο χρόνου. Αλλά το βράδι, ενώ ό,τι απόθεμα είχε μείνει έμπαινε σε μη αναστρέψιμη καταστολή, κάτι εξακολουθούσε να αναπνέει, μόνο του, χωρίς υποστήριξη. Και μέσα σε όλα, ένιωσα ίλιγγο.

Όταν βούρκωσες, δεν προλαβαίνω να σου πω πόσο θα ήθελα να είχα κάνει το ίδιο αλλά δεν μπόρεσα. Δεν μπόρεσα πια, τότε, εκείνη τη στιγμή. Έμεινα καρφίτσα στο στερέωμα.

Αλλά ξεπλένομαι απ’ όλα όταν σου ζητάω συγνώμη που δεν σε φρόντισα όσο έπρεπε.

Τις νύχτες συνήθως οι επιλογές παίρνονται από μόνες τους, νομίζεις ότι κάνεις την κίνηση αλλά είναι αυτή που σε πιάνει από τον σβέρκο και σε αφήνει έκθετο στη ροή του δρόμου.

Και ό,τι σιγοβράζει στο βάθος, περιμένει τη σειρά του.

Τι είναι αληθινό και τι δικό μας

Και σπίτι μου κι αγάπη μου ο βυθός

When given a shake

Delenda Est

Παράλυτοι μπροστά στη δική μας εκδοχή της Αποκάλυψης, ξενυχτάμε βλέποντας τόπους που αγαπήσαμε να καίγονται.
Φίλοι, συγγενείς...συνάνθρωποί μας καίγονται προσπαθώντας να σωθούν.
Κι όλο ανάβουν οι φωτιές. Διαρκώς. Σαν ντόμινο.

Εκεί φτάσαμε. Σε αυτή τη νέα, ιδιότυπη μορφή προσφυγιάς για όλους αυτούς που επέζησαν αλλά ένα κομμάτι τους θα είναι για πάντα νεκρό.

Κι όταν βγαίνεις έξω, σου μπαίνει στάχτη στα μάτια.




Και μετά, γίνεσαι ένα κουτί με φωτογραφίες και αυτό που μας ενώνει. Αυτό είναι δικό μας μόνο, δικό σου, πέρα από ερμηνείες, ορμήνιες, τρόπους.



Στο γωνιακό τραπέζι, κρατάω νήματα που δεν θέλω με τίποτα να χάσω.
Ποτέ δεν ήμουν καλή σε αυτά.
Έκοψα την παλάμη μου στο μπουκάλι της φατουράδας.
Στάχτη έχει μπει στο σπίτι.
Στο σκοτάδι νιώθω τις γραμμές να χαράσσονται. Οι λέξεις μας είναι στρατιωτάκια στη σκακιέρα. Τις αντιπαρατάσσουμε αντί να τις ανταλλάσσουμε.

Κι όμως εκεί, στον καναπέ σου, σκέφτομαι ότι ίσως τελικά μπορώ να κρατήσω αυτή τη γωνιά για μένα.
Ότι οφείλω να κρατήσω μια γωνιά για μένα.

Αυτά που λες....

Our Frank

That the soul can take

Έσβησα το τηλέφωνό σου τη μέρα που έμαθα ότι σκοτώθηκες.
Σκοτώθηκες. Τι ρήμα.
Πήγα σπίτι σου. Όταν έφυγα, το έσβησα.
Κλαίγοντας, με το χέρι μου να τρέμει.
Τώρα πήγα να σβήσω τα μέιλ σου.
Στο προφίλ σου είχες εκείνη τη φωτογραφία που κοιτάς λοξά, κι είσαι τόσο όμορφη...

Διστάζω να τα σβήσω, είναι οι τελευταίες αποδείξεις...τις χρειάζομαι άραγε; Τι άλλο θα μου μείνει ; 12 χρόνια...από τότε που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και κανιβαλίζαμε.

Έφτασα να ντρέπομαι τη μάνα σου. Με πήρε χτες τηλέφωνο, πέρασαν τρεις μήνες...
Τρεις μήνες.
Μου λείπεις. Μόνο εδώ ίσως μπορώ να το πω.
Σαν κι αυτόν που φωνάζει το μυστικό του μέσα στον κορμό του δέντρου.
Δεν ωφελεί να το αρθρώνω – το είπα στην αδερφή σου, αυτό που λένε για τη ζωή που συνεχίζεται, ισχύει, σε παίρνει η μπάλα, με πήρε και μένα, την κλώτσησα και με κλώτσησε, αλλά μου λείπεις, δεν είναι το ίδιο...δεν το πιστεύω ότι αυτό το καλοκαίρι δεν με εκνεύρισες γιατί πήγαινες κάθε μέρα για μπάνιο, με το τροπικό σου μαύρισμα, τα χάχανα, καθόμασταν στην αυλή του σπιτιού γιατί φύσαγε, και απλώς πίναμε καφέ, βάφαμε τα νύχια μας με ηλίθια χρώματα όσο έβραζε η μακαρονάδα...
Έγιναν τόσα, η σκέψη μου πάει ασυναίσθητα, διαρκώς, στο να σε πάρω τηλέφωνο να σου τα πω...
Ξεπέφτω στις αιτιατικές και χάνω το άρωμά σου και τα γεμάτα τασάκια που άφηνες φεύγοντας από το σπίτι.
Έτσι χάνω τα πάντα και δεν θέλω. Τα θέλω όλα πίσω.
Σε θέλω στα γενέθλιά μου, να κάθεσαι στη γωνία του μπαρ και να καπνίζεις.
Σε θέλω στη γιορτή μου, να λες ιστορίες και να γελάνε όλοι.
Σε θέλω να σε κερνάω καφέ, να σε ταΐζω και να σου χαϊδεύω τα μαλλιά όταν κλαις.
Σε θέλω να μου στέλνεις μηνύματα για το που είσαι και να πάω να σε βρω.
Σε θέλω πίσω.

Κι από τότε που έφυγες, το ότι έφυγες, άλλαξε τα πάντα. Το ξέρεις άραγε αυτό;
Η κάθε σκέψη, αποκτά ακόμα ένα angle, που δεν είχε πριν. Η απουσία σου έχει τη δική της θέση και γίνεται παρουσία. Αυτά που έκανες. Αυτά που κάναμε...Κι αυτά που δεν θα κάνουμε πια.

Ίσως βέβαια έτσι, όλοι εμείς που μείναμε πίσω, μπορέσουμε να κάνουμε άλλα.
Ξεκινώντας πια από ένα άλλο σημείο.

Sur le sable, face à la mer
Se dresse là, un cimetière
Où les cyprès comme des lances
Sont les gardiens de son silence.
Sur le sable, des lits de fer
Sont plantés là, face à la mer
Mon ami, la mort t'a emmené
En son bateau pour l'éternité.
Si on allait au cimetière
Voir mon nom gravé sur la pierre,
Saluer les morts face à la mer,
Ivres de vie dans la lumiere.
Dans la chaleur, le silence
A l'heure où les cyprès se balancent
Les morts reposent au cimetière
Sous le sable, face à la mer


Negresses Vertes - Face a la mer

I'm honest that way

Όλα στο γρήγορο. Στο γρήγορο ο ήλιος. Η θάλασσα, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, οι σιωπές.
Το αίσθημα ότι κι αν πέσεις, δεν σε νοιάζει που θα χτυπήσεις.

Raining Pleasure - A ring (forwards + backwards)




Μέσα στο δωμάτιο που δεν φαίνεται καλά, φαντάζομαι ιδρωμένα, ανακατεμένα σεντόνια, άφιλτρα τσιγάρα σε τασάκια και παγωμένα μοχίτο. Κι ένα φιλί στη ραχοκοκαλιά.

Nick Cave and the Bad Seeds - Thirsty Dog



Στη βεράντα του Δ., το φεγγάρι φαίνεται σαν μισοφαγωμένος λιόσπορος. Κάνει πολύ ζέστη. Τα τελευταία τσιγάρα της ημέρας, λίγο μετά θα μου σφίξεις το χέρι μέσα στο σκοτάδι για να μη νιώθω μόνη.

Κωνσταντίνος Βήτα - 13



Πόδια απλωμένα στην καρέκλα, στου Ψυρρή δεν υπάρχει κανείς. Κουδούνια χτυπούν τα μεσάνυχτα. Ζούμε τη συμπύκνωση και οι εκρήξεις είναι πια απανωτές. Σε έχω απέναντί μου. Δίπλα μου. Ξέρω την αξία της στιγμής.

Το καλοκαίρι δεν τελείωσε ακόμα.

Με την κίτρινη γλώσσα να τρεμοπαίζει
Λιώνει συνέχεια το κερί.
Έτσι ακριβώς ζούμε εσύ κι εγώ:
Λιώνει το σώμα.
Λαμπαδιάζει η ψυχή.

Αρσένι Ταρκόφσκι

Μιχάλης Δέλτα - Viewmaster

It's always ourselves we find in the sea

Νησιά από Κάππα.

Κεφαλλονιά.



Όλα τριγύρω είναι εκρήξεις πράσινου και μπλε, μεγαλειώδη και απέραντα. Για όσο βλέπεις, για όσο αντέχεις, μόνο θάλασσα και ουρανός.



Τα ηλιοβασιλέματα διαρκούν πολύ. Τα κυνηγάμε με το αυτοκίνητο στο δρόμο από τον Μύρτο στην Άσο, από το Αργοστόλι στο Φισκάρδο - δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το χρώμα, που κάνει την ψυχή μου να ματώνει και να ηρεμεί.



Τα ξημερώματα, το ραδιόφωνο πιάνει ιταλικούς σταθμούς. Η τηλεόραση επίσης. Cento due cinque, σου τραγουδάω κάθε τόσο, και γελάμε. Ανακαλύπτουμε διάφορους Ιταλούς τροβαδούρους και μη, όμορφα ποπ τραγουδάκια, ωραίες φάτσες.



Στο Φισκάρδο τα κότερα είναι σχεδόν όσα και τα αστέρια. Κοτεράντζες κάθε είδους, σχήματος, χρώματος.



Με το αμάξι μας στην τσέπη χαρτζηλίκι, αλωνίζουμε τους δρόμους τραγουδώντας δυνατά. Οι Ιταλοί μπροστά μας στην παραλία κάνουν κανονικό μουσικοχορευτικό πρόγραμμα, γελώντας λες και τραγουδάνε σε όπερα μπούφα, σαν μικρά παιδιά.



Στην επιστροφή, ονειρεύομαι και δεν προλαβαίνω να κάνω ούτε ένα τσιγάρο.
Θέλω απλώς να δω και να αγγίξω.

Tiziano Ferro - E Raffaella es mia

Ananda Project - Kiss Kiss Kiss

Bebel Gilberto - Cada Beijo

Switch off

Αυλές, βεράντες, μαγνητάκια σε σχήμα βατραχοπέδιλου, συντριβάνια, χαρτζηλίκια, πόδια απλωμένα σε καρέκλες, λευκά φορέματα, ροζέ κρασί, μπλε μολύβι στο αυτοκίνητο, κοντά μαλλιά, δουλειά, αστέρια, σούρτα φέρτα, η χαρά του τουρίστα και πράξεις στην οδό Θεωρίας.

Κατεβάζω διακόπτες, φεύγω, ακούω μόνο μουσική και τη φωνή που μου αρέσει να γελάει.

Thievery Corporation - Shall we dance

Special K

Μαρκησία του Ο. και Jackie Oh! do Kythera*
*(το παρόν ποστ αφιερώνεται στην παρέα των Κυθήρων, πηγή έμπνευσης και ελπίζω χρημάτων μετά τους εκβιασμούς. Δεν συμμετέχει ο Χάιντεγκερ, ούτε καν ως φιλική συμμετοχή).



Το νησί επιλέχτηκε με στρατηγικές κινήσεις. Κοινώς, το άλλο που είχαμε διαλέξει ήταν πολύ ακριβό.

Διαθέτω ντοκουμέντα που μπορούν να καταστρέψουν καριέρες. Γόνοι επιφανών οικογενειών της δημοσιογραφικής, πολιτικής και θεατρικής ζωής της χώρας, άνθρωποι με αναγνωρισιμότητα και λαμπρό μέλλον, συνελήφθησαν σε φάσεις που σίγουρα θα ήθελαν να μην υπάρχουν καταγεγραμμένες – αλλά υπάρχουν και σκοπεύω να χρησιμοποιήσω τα ντοκουμέντα αυτά κατά βούληση.
Επειδή όμως κατά καιρούς είμαι καλός άνθρωπος, ο εκβιασμός θα είναι η τελευταία μου λύση. Αν γυρίσει ανάδρομος κανένας πλανήτης, δεν εγγυώμαι τι θα κάνω.

Η κατάρα του παιζοκουβά (aka παιζοκουβαδάκια)
Ποιες είμαστε εμείς να καταφερθούμε εναντίον της πυρηνικής οικογένειας (βοήθειά μας), αλλά αυτό πια ξεπερνάει και την κατάρα των Φαραώ. Ακόμα και στην πιο απόμακρη παραλία, θα υπήρχε τουλάχιστον ένα κουβαδάκι. Στις παραλίες μάλιστα που δεν ήταν απόμακρες, κοντέψαμε να έρθουμε μαλλί με μαλλί (εγώ δεν έχω αρκετό για να μου το τραβήξουν, η Jackie έχει), με μια μάνα που θεώρησε ότι επειδή έχει ένα παιδί, δικαιούται να είναι ξινή και αγενής με όσους δεν έχουν και μάλιστα με απαίτηση. Τελικώς δεν ήταν το παιδάκι της (που το αποκάλεσε λόχο, αν και ήταν μόνο ένα) που ήθελε να απομακρύνει από εμάς αλλά ο σύζυγός της.
Στο Μελιδόνι, ύστερα από τόσο χωματόδρομο, στροφές και κακοτράχαλα βουνά, είπαμε ότι βρήκαμε επιτέλους το καταφύγιό μας. Τελικά όμως έγινε κι εκεί απόβαση με 4Χ4, ζαλωμένο στο φουλ με φουσκωτό, μπρατσάκια, κουβαδάκια, ψυγειάκι, ομπρέλες, καρέκλες και άλλα εδώδιμα. Υποτιμήσαμε καθώς φαίνεται τη θέληση και τη δύναμη του παιζοκουβά. Never again.
Όπως είπε και η Jackie, κάποτε ήμασταν κι εμείς έτσι με τα κουβαδάκια και ενοχλούσαμε κάτι τύπισσες σαν κι εμάς.

Το τεκνόν μετά του ωφελίμου
Τα Κύθηρα δεν έχουν κανένα έξαλλο nightlife ούτε για υπερβολές ενδείκνυνται. Παρόλα αυτά, υπήρχε μια παρέα που ξενύχταγε μέχρι τις 6 το πρωί. Στο Il Mercato, στη Χώρα, κάνουν τα καλύτερα μοχίτο από καταβολής μοχίτο: σούπερ δυνατά και πάρα πολύ καθαρά (μηδέν χανγκόβερ).



Στα συν, αν είσαι άντρας, είναι ότι στα σερβίρει μια Βραζιλιάνα που ξέμεινε στο νησί. Εκεί έγιναν τα έκτροπα και κατόπιν ενδελεχούς ανθρωπολογικής κυρίως έρευνας, καταλήξαμε στο ότι: το target group 21-26 (μάξιμουμ) είναι χαλαρό, με χιούμορ, γλυκό, εξαιρετικά ευγενικό για την ηλικία του, και διαθέτει μάλιστα τουλάχιστον έναν που είναι φωτεινό παράδειγμα (για να μην πω έργο τέχνης). Αντιθέτως, το group των συνομηλίκων μας (κάπου κοντά στα 30) έπασχε από δηθενιά και γενικότερη καντήφλα, ακόμα κι αν ήταν διακοπές. Για να μην πω για το υφέρπον κόμπλεξ που πρέπει να ένιωσαν επειδή τα πιτσιρίκια κατάφεραν και μας μίλησαν και μας είχαν στο μπίρι μπίρι για ώρες, ενώ αυτοί τίποτα. Τους μίλησα για κανά μισάωρο και με έπιασε η ψυχή μου από τη σοβαροφάνεια.

Κατηγορία «παίζω μπάλα μόνος μου»: ο Θοδωρής.
Σε άλλη σφαίρα, πολύ μακριά από όλους, άλλη κλάση, πως το λένε. Εθεάθη να κυκλοφορεί με πιστή ομάδα 4 έως 6 γυναικών τρία βράδια συνεχόμενα.

Χρυσοί σκούφοι
Ο χρυσός σκούφος αποδίδεται μετά βαΐων και κλάδων στην κυρά-Μαρία στα Λογοθετιάνικα, που σε κάνει να ξεχνάς το όνομά σου,


(λιθρίνια στη σχάρα με λεμονάκι)

και στον Μανώλη στα Μητάτα που σε κάνει να μην μπορείς να σηκωθείς από την καρέκλα.


(κόκκορας κρασάτος)

Μην ξανακούσω για «μενταγιόν ελαφιού με σως μαδέρα» ή για τίποτα εσάνς λεμονόχορτου και αστακό-Ατλαντικού-λίγο-πριν-ξεφύγει-από-σουπιά-Αλάσκας-και-η-αγωνία-κάνει-τη-γεύση-του-πιο-οξεία, θα τον βάλω για τιμωρία να τρώει μόνο λαδοπαξίμαδα και λαδοτύρι, μέχρι να πει ήμαρτον.
Από κοντά και η Φιλιώ στον Κάλαμο. Εκεί θα βρείτε και το χαρακίρι για λόγους συνείδησης ονόματι πλαγιομάνου συμπόρου.

Κατηγορία «καλύτερος καφές»: Στο Fossa στη Χώρα, στον Αντώνη. Στις πηγές του Αμίρ Αλί, με θέα τα δέντρα και τα νερά.
Χειρότερος καφές: στον Μηνά, στο Διακόφτι, πάνω στην παραλία. Ο ακριβότερος καφές και αγενείς γκαρσόνες.

(θέα από το Fossa)


Ο έλληνας τουρίστας
Είναι εκείνος που θα έρθει να κάτσει ακριβώς δίπλα σου, ακόμα κι αν έχεις πάει στην άκρη του Θεού στην παραλία, επειδή θες την ησυχία σου. Αυτός θα έρθει ακριβώς μπροστά σου/ δίπλα σου και μάλιστα θα τον ενοχλήσεις κιόλας παρόλο που εσύ πήγες πρώτος. Έχει μηδέν αίσθηση προσανατολισμού, χώρου και κυρίως ευγένειας.
Ο ξένος τουρίστας: τα ακριβώς αντίθετα.

Μι Τζαπανίζ
Παραλία Λυκοδήμου. Πηγές του Αμίρ Αλί. Αρτοποιείο Καραβά. Μυλοπόταμος. Μητάτα. Κάστρο στη Χώρα. Λαστ μπατ νοτ λιστ, καντίνα με βρόμικο στη μέση του πουθενά (δίπλα στο Camelot Club, αυτό με τα οικόσημα), φοβερές φάτσες και progressive trance στις 4 το πρωί.

(φεγγαράδα 3.30 το πρωί στο Καψάλι)

(Μυλοπόταμος)

Η επιστροφή
Ασχολίαστη.

Ευτυχώς είδα αυτό


και κάπως σώθηκε η κατάσταση.

G-Pal - Remember me

Ypey - Mellow