Whatever life you wear it will become you

Καμιά φορά, μου αρκούν μοχίτος και αιτιατικές.

Έχει τόση ζέστη που ακούω τα τζιτζίκια δύο η ώρα το πρωί στα Εξάρχεια, εκείνος ο ίδιος ήχος που με κοίμιζε τα καλοκαίρια στο σπίτι.
Εκρήγνυμαι βιαστικά και αθόρυβα.

Πόσο θα' θελα ένα σου μήνυμα, να με προσκαλεί για ακόμα μια έξοδο που δεν θα ακολουθούσα, αλλά εσύ θα μου το έστελνες έτσι κι αλλιώς, γιατί θα με ήθελες εκεί. Κι όταν σου είπα να προσέχεις ίσως ήταν αργά. Αλλά δεν έχω άλλη απάντηση.

Δεν με νοιάζει η κούραση. Κυριακή απόγευμα ο κόσμος βρέχει με τη μάνικα τα πεζοδρόμια και με πας βόλτα.

Όλα έχουν μια μικρή ιστορία, ακόμα κι αν διστάζεις να την πεις, ακόμα και αν εξασκηθήκαμε από νωρίς, κι εσύ κι εγώ, στο κόστος.

Σε μια επαρχία της Αγγλίας, πριν πολλά χρόνια, Χριστούγεννα με Νορβηγούς, Ιταλούς, Άγγλους, Σουηδούς. Στη μέση διάφορα δωράκια που είχε φέρει ο καθένας και θα διαλέγαμε στα τυφλά από ένα. Μου κλήρωσε ένα σιντί του, φτιαγμένο από έναν εκ των Ιταλών της παρέας. Κι αν δεν μου κλήρωνε, θα το έπαιρνα με το έτσι θέλω.
Paolo Conte - Sparring Partner

Άκουσέ το και νιώσε κάτι να πεταρίζει μέσα σου. Και να φεύγει.

Oh well, okay

Με τα εισιτήρια στην τσέπη, μετρώντας ανάποδα, πρωινός καφές στο Cuzco, το πρωινό μοιάζει φοιτητικό, στρίβουμε τσιγάρα ενώ ετοιμάζεσαι να φύγεις - μακάρι να το έκανα κι εγώ κάποια στιγμή.

Για πολλές μέρες, το μόνο που αντέχουν τα αυτιά μου είναι QOTSA, στο δυνατό, να καλύπτει τη βαβούρα του μετρό, τα ανοιχτά του παράθυρα μέσα στο τούνελ, τα σχεδόν ηλιοκαμμένα σώματα που δυσανασχετούν τις Δευτέρες.

Έπειτα, δεν είχα ουσιαστικά όρεξη να μιλήσω σε κανέναν, αναγνωρίζω την τραγική επαναληψιμότητα που δεν κάνει καλό σε τίποτα. Ένιωθα πόσο μόνος είναι ο καθένας μέσα σε αυτή την κατάσταση. Και θα εξακολουθήσει να είναι.
Γι' αυτό προτιμώ να περπατάω.
Motel - Miles Davis



Το έργο στο θερινό είναι παντελώς ανούσιο αλλά όταν κάνεις βόλτα στις 1.30 το πρωί, ο κόσμος κάθεται στα πεζούλια, συνωστίζεται και ανταλλάζει βλέμματα που είναι σχεδόν καταδικασμένα να γυρνάνε αυτούσια στον αποστολέα, χωρίς αντικατοπτρισμούς. Φτιάχνουμε αφηγήσεις.
Wild horses -Iron&Wine and Calexico (live)

Από δω και πέρα, απλώς νιώθω πως ό,τι και να κάνω, κάτι θα χάσκει, ανά πάσα στιγμή. Κάτι θα έχει φύγει από τη θέση του, όποια κι αν ήταν αυτή.



Απλώνουμε τα πόδια μας στην ίδια καρέκλα και μοιραζόμαστε μια μπύρα. Δίπλα ένα μωρό ροζ και στρουμπουλό σαν λουκουμάς γελάει και ενθουσιάζεται με το συντριβάνι. Δεν στο λέω, αλλά είναι ένα είδος παρηγοριάς όλο αυτό. Γενικότερης.

Ένα κλικ με έκανε να μείνω, μου λες δεν είναι περίεργο, μόλις είπες ότι θα μείνεις, όλα άλλαξαν, σου λέω ναι, αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο, αλλά μπορώ ακόμα να το ονειρευτώ όσο ξέρω ότι το ρολόι χτυπάει και η μηχανή είναι δική μου, έμεινα χωρίς λίστες με συν και πλην.

Tom Waits - Way down in the hole

La dolce vita - Finale (Nino Rota)

Το βλέμμα του Μαστρογιάννι.

Έχει επιτέλους ένα αεράκι, το φόρεμά μου ανεμίζει, μια κουβέντα μέσα στη νύχτα ήταν αρκετή. Τώρα απλώς περιμένω.

30 Οκτωβρίου, Apollo Hammersmith, Λονδίνο
This love affair


Αλ μπι δέαρ.

Do you believe it in your head?

Λοιπόν, ήθελα να σου πω για το Σάββατο, που άρχισα να πίνω κονιάκ από τις 11.30 το πρωί, είχε πολύ ήλιο, έκλαιγα, στεκόμουν δίπλα σου, δίπλα από εκεί που είσαι τώρα και κοιτούσα εκείνη τη φωτογραφία σου που είναι όπως όλες, γιατί σε όλες κοιτάς με πονηριά, κοιτούσες, κοιτούσες, πότε θα μάθω τον σωστό χρόνο, με νάζι και πονηριά, έκλεινες το μάτι σε όλα γιατί περίμενες και ήλπιζες για κάτι, και χαμογελούσες πάντα, και στεκόμασταν εκεί με τον ψηλό, και τον αδερφό του, χαϊδεύοντας τα μάρμαρα, στον ήλιο, ακούγονταν τζιτζίκια, κάτι μουρμουρίζαμε όλοι, άναψα τσιγάρο κατηφορίζοντας, μετά με την κολλητή σου γεμίζαμε η μία το ποτήρι της άλλης κονιάκ, στο ταξί γυρνάω και της λέω "Κόλλυβα;" προτείνοντάς της αν θέλει να φάει, μας έπιασε γέλιο, λέγαμε ότι θα θέλαμε να σου πούμε για αυτή τη σουρεαλιστική μέρα, χωρίς αρμούς πουθενά, αλλά αυτή η μέρα δεν ήταν για κάποιον άλλον ήταν για σένα, για σένα, που τώρα θα κανονίζαμε να πάμε στο νησί, θα πήγαινες πρώτη και θα ερχόμουν μετά, θα με έβαζες να κοιμηθώ στο καλό κρεβάτι και θα μου έδινες να φορέσω το κολιέ σου που μου άρεσε, και πέτυχα τις φωτογραφίες μας από εκείνο το καλοκαίρι και κλαίω, μου λείπεις φιλενάδα, μου λείπει η αισιοδοξία σου, και καθόμουν εκεί με όλους, οι φίλοι σου, κουβεντιάζαμε για άσχετα πράγματα και για σένα, και πίναμε και όταν έφυγα φίλησα τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, την αδερφή σου, τη θεία σου, και όλα ράγισαν ακτινωτά, σαν να ρίχνεις πέτρα σε ένα τζάμι κι ένας ιστός να απλώνεται αργά αργά στο γυαλί που μένει έτσι ραγισμένο, να τρέμει κάθε φορά που σε σκέφτομαι και βασανίζομαι από την απουσία απάντησης, δηλαδή ασταμάτητα, εκεί που περπατάω και βλέπω εικόνες, ο μήνας πέρασε κι έλεγα δεν έγινε, αλλά έγινε και τώρα μένουμε με τους παρατατικούς και τους υπερσυντέλικους, χωρίς εφηβική αφθαρσία.



Μου άρεσαν πολύ τα χέρια του Καν.




Το κονιάκ εξατμίστηκε κι άφησε στη θέση του μια μεγάλη μαύρη τρύπα που κατάπιε τα πάντα. Έκανε ζέστη, έκανα δυο τσιγάρα πιο πολύ από συνήθεια, ήθελα μια μπύρα, με αγκάλιασες κι έφυγες, μετά δεν ξέρω τι ήθελα, προσπάθησα πολύ να κοινωνικοποιηθώ αλλά δεν μπορούσα να έχω επαφή με το αποτέλεσμα. Ήθελα, όμως, να είμαι εκεί κι ας έχασκα ολόκληρη.

Μητέρα κι αδερφή

Pioneer to the falls - Interpol

Σαν εσένα - Ξύλινα Σπαθιά

Perfidia