Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007

Erase and rewind

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Εκεί που έπινα μπύρες με τον Αδερφή και τη Λουκρητία στο Μπρίκι, αυθόρμητα μου ήρθε και είπα “θέλω να σταματήσω το μπλογκ”.
Φαντάζομαι είναι κάτι που όλοι οι μπλόγκερς το έχουν σκεφτεί. Είναι σαν να θες να κόψεις το τσιγάρο.
Το τσιγάρο βέβαια δεν θέλω να το κόψω. Γιατί αν ήθελα θα το έκοβα. Τώρα που το σκέφτομαι, έχουν περάσει περίπου 16 χρόνια από τότε που άναψα εκείνο το πρώτο τσιγάρο στην τραπεζαρία μας, μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο.
Το έχω συζητήσει επίσης αρκετές φορές με τον Αδερφή (που τι φταίει ο δόλιος να είναι φίλος μου) αλλά και με άλλους άτυχους συνανθρώπους μου.
Το τελευταίο διάστημα νιώθω να λογοκρίνομαι. Η λογοκρισία δεν είναι τόσο εξωγενής όσο είναι εσωτερική. Ασκώ τις αντοχές μου.
Θα μου πεις, έτσι κι αλλιώς, σιγά ποιος σε καταλαβαίνει κοριτσάκι μου με τις κουλαμάρες που γράφεις. Ούτε οι φίλοι σου δεν σε καταλαβαίνουν. Δευτερεύον αυτό. Δεν με απασχόλησε ποτέ.
Όπως έχω πει και σε προηγούμενους λόγους μου, δεν γράφω για να με καταλάβουν, αλλά για να καταλάβω εγώ τον εαυτό μου (ανεπιτυχείς προσπάθειες, αλλά πρέπει να τις κάνω). Το γιατί γράφω ενώπιον κοινού, είναι ένα θέμα που άπτεται του ψώνιου μου και της διαστροφής μου και δεν είναι της παρούσης. Η Λουκρητία μου είπε να προσέξω όλη αυτή την εσωστρέφεια (είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα). Εγώ ξέρω ότι μόνο η φασολάδα κάνει κακό (και αυτή όχι πάντα) και όχι η εσωστρέφεια.
Όλοι εδώ μέσα έχουμε μια περσόνα. Ή μια εικόνα, αν σε χαλάει η περσόνα και σου φαίνεται βαριά σαν έννοια. Τη δημιουργήσαμε μπαίνοντας και μετά, θέλοντας και μη, τη συντηρήσαμε και τη συντηρούμε. Αλλιώς την άρχισα ξεκινώντας κι αλλού έχει φτάσει τώρα. Στο μεταξύ έχουν υπάρξει μεσολαβήσεις, προβολές, αντικατοπτρισμοί, προσδοκίες, φαντασιώσεις, απαιτήσεις, αξιώσεις. Δεν έχει απαραίτητα να κάνει με το ποιοι είμαστε στον έξω κόσμο.
Γιατί εδώ δεν είναι ο έξω κόσμος. Δεν είναι, όμως, ούτε ο έσω κόσμος. Είναι μια γωνία που βρήκαμε να πούμε το κομμάτι μας, όποιο κι αν είναι αυτό, και που τελικά, την έχουν βρει κι άλλοι τόσοι, με αποτέλεσμα να μην είμαστε τόσο μόνοι όσο θα θέλαμε. Ή που δεν θα θέλαμε, γιατί δεν είσαι ποτέ μόνος στο διαδίκτυο. Και όλοι έχουμε επιλέξει να γράφουμε εδώ, για τον οποιονδήποτε λόγο. Για επιβεβαίωση, κυρίως. Ότι δεν είμαστε μόνοι.
Μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι το μπλόγκιν είναι μια νέα μορφή performance. Είσαι μπροστά σε κοινό, υπάρχει διάδραση, υπάρχει η γέννηση ενός τύπου καλλιτεχνικής έκφρασης, κάτι θες να πεις...κι αυτό που λες επηρεάζεται από το ποιος σε βλέπει. Μόνο που είμαστε και η τσόχα και το κογιότ. Εξημερώνουμε τον εαυτό μας.
Ο υποκριτής αναγνώστης, ο όμοιος και αδερφός μας, είναι εκεί για να μας διαβάσει, να εμφανιστεί στο counter, να αφήσει το σχόλιο, να στείλει ένα μέιλ, να μας επιβεβαιώσει, να δώσει εκείνη τη νιτσεϊκή σχεδόν κατάφαση. Είναι εκεί ακόμα και για να μας γνωρίσει από κοντά, αν το θελήσουμε.
Αυτό έχει γίνει, πολλάκις με πολλούς. Γνωριζόμαστε οι περισσότεροι (μην πω παραγνωριζόμαστε). Και τι καταλάβαμε;
Πολλά. Και τίποτα. Κάποιων τα συμπεράσματα καταρρίφθηκαν, άλλων επιβεβαιώθηκαν, υπάρχουν εκπλήξεις και τραγικές προβλεψιμότητες, όπως συμβαίνει συνήθως. Δεν υπάρχει λοιπόν μυστήριο. Μην κοιτάς που πασχίζουμε να το δημιουργήσουμε. Αυτό είναι και το νόημα της αιτιατικής και του παρατατικού, του χρόνου της αφήγησης και της γοητείας.
Κανένα μυστήριο: δεν προλαβαίνω να σιδερώσω, έχω βαρεθεί να πληρώνω λογαριασμούς και να κάνω προσθαφαιρέσεις.
Ψάχνω καιρό να βρω κάτι που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον στα μπλογκς και δεν μπορώ. Νομίζω έχω βαρεθεί και τον εαυτό μου εδώ μέσα.
Όχι ότι περιμένω τίποτα τραγικά ενδιαφέρον να συμβεί. Όποιος έχει αντέξει να δει για πάνω από 2 λεπτά δελτία ειδήσεων, ξέρει ότι δεν υπάρχει πια τίποτα ενδιαφέρον. Ίσως μόνο στο δελτίο του Σταρ που σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις σε μια άλλη χώρα. Και μιας και πουθενά δεν υπάρχει παρθενογένεση, το ενδιαφέρον θα είναι στον τρόπο που θα πεις κάτι και όχι σε αυτό που θα πεις.
Η Μανταλένα έγραψε κάπου σε μια συζήτηση στου Μακ: και μόνο ο χρόνος δείχνει αν κάποιος blogger έχει κάτι να πει ή όχι.
Και ερωτώ κύριε πρόεδρε: να πει κάτι σε σχέση με τι;
Με τον εαυτό του; με τη ζωή; με το μπλόγκιν; με τη γραφή; με την πολιτική; με γενικώς;
Καμιά φορά νομίζω ότι είμαστε περιφερόμενες εσωστρέφειες που συναναστρέφονται (για άγνωστο λόγο) η μία την άλλη, λες και όλες μαζί θα κάνουμε μια εξωστρέφεια. Μόνο που ο αυτισμός και η εσωστρέφεια μπορεί να είναι και 20 άτομα μαζεμένα, που περιχαρακώνονται στον χώρο που ορίζουν τα χέρια τους σε έκταση ενώ αγκαλιάζονται.


Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι φίλοι μου είναι οι τελευταίοι λογικοί (μάλλον παράλογοι σε αντεστραμμένη λογική) άνθρωποι αν όχι του πλανήτη, σίγουρα της πόλης. Βέβαια όλοι το ίδιο θα πουν για τους δικούς τους φίλους – αν αυτό ίσχυε, γιατί κυκλοφορούν τόσοι μαλάκες εκεί έξω; Πόσες γρατσουνιές να κάνεις στα γόνατα, πόσες αγκωνιές να ρίξεις, για πόσο να είσαι σε εγρήγορση ακόμα και χωρίς καφέ;


Χτες το βράδι, έξω από το παράθυρο, μικρά πράσινα φύλλα ενός άγνωστου φυτού φαίνονταν από το τζάμι να ριγούν στο κρύο. Δεν τα έβλεπες γιατί μου μίλαγες και το τζάμι ήταν πίσω σου. Βεβαιώνουμε μεταξύ μας μια μοναξιά που δεν έχει να κάνει με των άλλων ούτε έχει τίποτα ρομαντικό, αυτάρεσκο, μεγαλειώδες, υπερφίαλο ή ανώτερο. Είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι αυτό που μας κάνει είτε να τρέχουμε στα καταφύγιά μας είτε να τα καταστρέφουμε ολοσχερώς, σχεδόν με την ίδια ταχύτητα.


Όλοι έχουμε ρόλους, μου λες. Ναι, αλλά εμένα μάλλον τώρα με χαλάει η διανομή.
Ακόμα κι αν φταίω για τη συγκεκριμένη, πρέπει να την αμφισβητήσω.


Baby you said
watch my head about it
my head about it
oh, no kidding



Παρόλα αυτά, ευχαριστώ για τα λουλούδια.

Τρίτη, Μαρτίου 27, 2007

A hand of wires

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Αρχίζεις να λες το όνομά μου, πολλές φορές, από κει που δεν το έλεγες σχεδόν ποτέ, γιατί είχες βρει ένα σωρό παρατσούκλια για να με προσφωνείς.
Και γελάμε, δεν προλαβαίνουμε να μιλήσουμε γιατί οι προτάσεις μου τελειώνουν εκεί που αρχίζουν οι δικές σου, είμαι ακόμα η μικρή, που ξέρει τις παύσεις σου, τις αμηχανίες σου, όταν σου μιλάω είναι σαν να σε βλέπω και το ακουστικό αστράφτει από τα μάτια σου, τέτοιο βλέμμα δεν το έχει φτάσει κανείς ακόμη, τέτοιο χρώμα, να προσέχεις, σου λέω, μου έχεις λείψει, ίσως ακόμα κι εσύ και όχι το φάσμα σου.

We only said goodbye with words

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Μέρα τέλεια για μπύρες και σανγκρία και κρασί, η σειρά τυχαία. Μετά έρχεσαι, αρχίζουν οι αιτιατικές και τα γέλια. Πόσο θέλω να μη χάσω την ικανότητα του να μπορώ να κοιτάω στα μάτια.

Σιγά σιγά ξεφλουδίζω από ότι νιώθω ότι δεν μου αξίζει.
Τελειώνουν οι ασκήσεις και τα λυσάρια, καμιά φορά μπορείς τελικά να νιώθεις ότι μπορείς να πάρεις την τελεία και να την κάνεις πινέζα στον τοίχο σου. Πινέζα που δεν κρατάει τίποτα.

Reclined amongst these packs of reasons

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Τα περισσότερα λέγονται αλλού, όχι εδώ.

Εδώ ψευδίζουμε πίσω από τη μάσκα μας, μπαλώνοντας όπως μπορούμε τις ρωγμές, με λέξεις, που είναι μόνο λέξεις.

Shigeru Umebayashi - Lovers

Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007

Not a unique snowflake

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Όταν γράφω εδώ, το φάντασμα του αναγνώστη μπλέκεται με το δικό μου. Γιατί φάσματα κυκλοφορούν εδώ, εικόνες, εντυπώσεις, που προηγούνται ενός πραγματικού ανθρώπου με σάρκα και οστά. Σάρκα και οστά θα του δώσει ο χρόνος.

Σάρκα και οστά δεν θα σου δώσει το πληκτρολόγιο.

Χτες έριξε μια υπέροχη βροχή που μου πήρε το δαχτυλίδι από το χέρι. Συμβαίνουν αυτά αν το δαχτυλίδι είναι μεγάλο για τον παράμεσο αλλά παρόλα αυτά δίνεις ένα σκασμό λεφτά για να το πάρεις επειδή το ερωτεύτηκες στη βιτρίνα. Γύρισα πίσω τον ίδιο δρόμο μπας και το βρω, αλλά το μόνο που κατάφερα είναι να γίνω πιο πολύ μούσκεμα, ενώ στα ακουστικά έπαιζε το Transparent Things των Fujiya&Miyagi. Το χαμένο δαχτυλίδι πέρασε στη σφαίρα της αιωνιότητας και των μυστικών χρησμών της καθημερινότητας, των μηνυμάτων εκείνων που κάποιος μας στέλνει για να μας πει κάτι (ίσως θέλει να μου πει να σταματήσω να ερωτεύομαι δαχτυλίδια ή να δίνω ένα σκασμό λεφτά για να τα αποκτήσω), απέκτησε μια συμβολική σημασία, έκλεισε έναν κύκλο που άνοιξε την ημέρα της αγοράς του, που ήταν μια ωραία μέρα, ένα Σάββατο πρωί.

Γυρνώντας σπίτι, το μόνο που ήθελα ήταν μια γουλιά κονιάκ πριν κάνω το οτιδήποτε (κι άλλες δυο-τρεις-δέκα γουλιές αργότερα).

Ύστερα χτύπησε το τηλέφωνο, ακούσαμε σ' αγαπώ – το σ' αγαπώ το βλέπεις κιόλας, κι αν μην μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια χτες, δεν φταις εσύ, εσύ με ξέρεις – εκείνο το καλώδιο που ζωγράφισες τουτ τουτ... δεν υπάρχει κανείς από την άλλη. Είναι οι μέρες τέτοιες, που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βλέπεις Χάρι Πότερ στο κρεβάτι, να χαζεύεις τον κόσμο που γεμίζει το μπαρ, να κατεβάζεις μουσική και να διαβάζεις μια ώρα Μουρακάμι την ημέρα – εγγυημένα θα κάνει πέρα τους γιατρούς κάθε είδους και θα φέρει κοντά έναν υπέροχο κόσμο ονείρου, σαν να βλέπεις Ντέιβιντ Λιντς να σκηνοθετεί διηγήματα του Κάφκα, κάθε του λέξη ζυγιασμένη.

And you open the door and you step inside...we're inside our hearts.
Ποιό είναι το happy place μου;

Προσοχή, πτώση δεινοσαύρων.
Μου έλειψαν τα μούτρα σου.

We are the all-singing, all-dancing crap of the world
Το μόνο σίγουρο.

Cortney Tidwell - Don't let stars keep us tangled up

[To remix στον Τουρίστα από τον οποίο έμαθα και το τραγούδι.]

This is your life, good to the last drop

Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007

I won't let your mystery unfurl

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket
Δεν μπορώ να σκεφτώ.
Και δεν θα ζητήσω συγνώμη γι' αυτό.


Κι εγώ μετράω τις μέρες περπατώντας, με τα ακουστικά στα αυτιά.
Και εσένα, στον πρώτο καφέ της ημέρας, μιας μέρας γεμάτης ήλιο, και φωνές που αγαπώ. Και που ξέρω πόση μουσική κρύβουν.

Στέκομαι σε μια γωνιά, ανάβω τσιγάρο και βλέπω το κυνήγι των επιθέτων. Ποιός μας έβαλε εδώ; χρόνια τώρα κλωτσάω σε αυτό, έχω πάρει σβάρνα και τα γυναικόπαιδα, και το μόνο που κατάφερα είναι μερικά επίθετα ακόμα, ολοδικά μου, γιατί τα έχουμε ανάγκη, έστω κι αν αυτό που βλέπουμε είναι θολό. Πρέπει παρόλα αυτά να έχει ένα όνομα, έτσι δεν είναι;

Κι εγώ σέρνω κάποιο επίθετο μαζί μου, μια εικόνα, έναν ρόλο. Μερικές φορές αξίζω πραγματικά το Όσκαρ. Κουβεντιάζουμε για τους ρόλους, αλλά τελικά δεν τους αποφεύγουμε. Γίνονται μια ωραία αιτιατική, κι εμείς μια ωραία αφήγηση, αυτό δεν μένει μόνο ; - για όσο μπορούμε να αφηγούμαστε, δεν υπάρχει φόβος, τριγύρω αφορμές, όσο για τις αιτίες, αυτές δεν αρκούν ούτε καν για μια αντίδραση.

'Ηθελα να κάνω τσιγάρο μαζί σου στην άκρη της αποβάθρας, αλλά να πάμε από την άλλη μεριά, και να πάρουμε επιτέλους εκείνο το αεροπλάνο, όποιο φεύγει πρώτο, για οπουδήποτε, έστω για 2 ώρες.

Από δω βλέπεις και τη θάλασσα, με λίγη φαντασία, αυτό που φέγγει ίσως είναι ο Αυγερινός -αυτό που φέγγει όμως δίπλα μου είσαι εσύ. Κι έχω τόση ανάγκη να σωπάσω ώρες ώρες που νιώθω αντί για αίμα, λέξεις να τρέχουν προς την καρδιά μου για να λειτουργήσει. Εκεί μαζεύονται όλες, κι εγώ τις χάνω, γιατί κρύβονται καλά. Δεν τις χρησιμοποιώ ακόμα κι αν τις βρω. Τα πρωινά ανοίγω τα παράθυρα κι έχει ησυχία, ακούγεται μόνο η μουσική που βάζω για να ξυπνήσω και τα τακούνια μου καθώς φεύγω.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Τα μαλλιά μου ασπρίζουν. Όλο και περισσότερο.
Τα χέρια μου αγριεύουν.
Τα μάτια μου σκανάρουν.
Κι εγώ βλέπω ακόμα το κοριτσάκι που έπαιζε μπάλα στο προαύλιο.


Feist - Sea Lion Woman

Bonnie Prince Billy - Lay and Love

Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007

Road trip

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Μου αρέσει να χάνομαι περπατώντας - οι δρόμοι μοιάζουν διαφορετικοί, ακόμα κι αν έχω περάσει απο κει πολλές φορές.

Απ' ότι φαίνεται, αρέσει σε όλους.

Ίσως κάπου να έχουμε συναντηθεί.

Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007

Cinemascope

Η παπαρουνίτσα με ρωτάει ποιές είναι οι αγαπημένες μου ταινίες.

Βαθύς προβληματισμός έπεσε χτες - ξαφνικά σαν να μη θυμόμουν τι ταινίες έχω δει (χώρια που θέλω να αποφύγω αν γίνεται και το δούλεμα από διάφορους σεσημασμένους ότι βλέπω μόνο Ταρκόφσκι).
Το βεβαρημένο παρελθόν μου φυσικά δεν θα μου επιτρέψει να το καταφέρω αυτό. Ας είναι.

Ας δικαιώσω λοιπόν τις φήμες κι ας ξεκινήσω από τον Αντρέι.

Νοσταλγία - Καθρέφτης (ενδεικτικά μιας και αδυνατώ να διαλέξω μία).

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Η Έβδομη Σφραγίδα

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Η Δασκάλα του Πιάνου

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Mullholland Drive

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Old Boy

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ζούσε τη ζωή της

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Accattone
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

In the mood for love

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Από κοντά και το 2046.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Όνειρα

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Fight Club
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

The insider
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Η συνομιλία
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ο ελαφοκυνηγός
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Scarface
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Η Λάμψη
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Leaving Las Vegas

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Magnolia
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Μια πορνογραφική σχέση

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Big Fish

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

The Life of Brian

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Vengo
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

La Dolce Vita
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Hable con Ella
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Πολλοί νεκροί για μια κηδεία
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Δαμάζοντας τα κύματα
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Οκ, το παράκανα.
Από κει που δεν μπορούσα να θυμηθώ, τις θυμήθηκα (σχεδόν) όλες.

Με τη σειρά μου, ζητάω από τον Αδερφή, την Candy Blue και τη Rainman να μας πουν ποιές είναι οι αγαπημένες τους ταινίες.


[Στο σινεφίλ πνεύμα, έλαβα πρωί πρωί μια κασετίνα με 6 ταινίες του Γούντι Άλεν. Σ' ευχαριστώ.]

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007

Εξαργυρώνομαι (survivance)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Κάνει κρύο και πονάω, αλλά θέλω και παγωτό.
Ακόμα παραγγέλνω κονιάκ.
Γελάμε σε έρημους πεζόδρομους των καθημερινών. Γελάμε με την τρικυμία εν κρανίω.
Ακόμα ακούω στο repeat τις εμμονές μου, ακόμα τα βιβλία μου κάνουν τα ράφια να γέρνουν, σαν σώματα που αρχίζει η φθορά τους και το ξέρουν αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Ακόμα μπορεί να με πατήσει κανένα αυτοκίνητο γιατί σχεδόν ποτέ δεν περνάω από τις διαβάσεις.
Η γειτονιά μου είναι σκόρπια από δω κι από κει κι όταν φτάνω σπίτι μου, οι σειρήνες δεν ακούγονται πια.
Το τηλέφωνο μόνο χτυπάει, με ρωτούν τι κάνω και η απάντηση είναι έτοιμη, την παίρνεις βγαίνοντας από την ταινία παραγωγής και την επαναλαμβάνεις μέχρι να την πιστέψεις, γιατί αν πεις κάτι άλλο, αυτό συνεπάγεται μια μικρή ρήξη, έστω και ενδόρρηξη, και μετά παίρνεις σβάρνα τον διαφωτισμό κι αρχίζεις τα πέρα δώθε, μικρά συννεφάκια πάνω απ' τα κεφάλια μας οι σκέψεις, ενίοτε και οι λάμπες με την έμπνευση, αν υπάρχει, όταν υπάρχει.
Ακόμα κι αν δεν σε ενδιαφέρουν οι σωστές ή λάθος απαντήσεις, βολεύει.
Πολλές φορές ξεχνιέμαι και ξεχνάω.
Ακόμα σπρώχνω το εκκρεμές, ελπίζοντας ότι θα σε βρει στο κεφάλι και θα σταματήσει απότομα να κινείται.

Επικήρυξα τον εαυτό μου για ένα εκατομμύριο εμπειρίες. Καταζητείται από μένα. Θέλω να τον συλλάβω γιατί με εκβιάζει. Είναι εκβιαστής ο εαυτός μου, επικίνδυνος.


Μπορώ να γίνω πολλά.
Θέλω, όμως, να γίνω λίγα.
Πως γίνεται κανείς αυτό που είναι – μας είπες εκείνο το απόγευμα, ανάθεμα κι αν το καταλάβαμε, αλίμονο κι αν το νιώθω τώρα.
Μην υποτιμάς το εν δυνάμει. Καμιά φορά είναι πιο σπουδαίο από αυτό που συμβαίνει τώρα.
Το ακούς να σιγοβράζει χωρίς καν να χρειάζεται να στήσεις αυτί.
Κι εκεί που λες ότι δεν ενοχλείσαι πια, σε τυλίγει σαν ζουρλομανδύας. Χωρίς μαγικές ιδιότητες, αλλά μπορεί να σε εξαφανίσει, εκεί που δεν το περιμένεις.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Drag another cliche, howling from the vaults

How much are you worth?

M' endormir loin de tes chimeres


"Μπορεί κανείς να μάθει, με την πειθαρχία ή με τη μαθητεία, με την εμπειρία ή με τον πειραματισμό, να αποδεχθεί, ή, καλύτερα, να επιβεβαιώσει τη ζωή;

Το ζην, αυτό το πράγμα, μπορείς να το μάθεις στον εαυτό σου, μπορείς να το διδάξεις στον εαυτό σου;
"

You want the truth? You know I'd do it all again

Between the click of the light and the start of a dream

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Don't ever make me shoot

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Νιώθω σαν να περπατάω μέσα σε μια μεγάλη σαπουνόφουσκα που λειτουργεί σαν κέλυφος. Δεν προσέχω καν μην σπάσει, δεν με νοιάζει κι αν σπάσει. Από τις ραγισματιές του ξεχωρίζω τις ραγισματιές των άλλων. Όλα από δω φαίνονται ωραία, σαν τις μπουρμπουλήθρες Σάββατο βράδι έξω από το τζάμι της Πλαστελίνης, ανάλαφρα και συνειδητά ανούσια. Έστω με την ψευδαίσθηση ότι είναι έτσι. Εξάλλου, το μόνο που αλλάζει είναι η οπτική γωνία. Η θέση. Το πράγμα μένει ίδιο. Την ίδια απόφαση θα παίρνεις, μόνο οι άνθρωποι θα αλλάζουν.
Το προαιώνιο ερώτημα του παρατηρητή και του κατά πόσο αυτός επηρεάζει το αντικείμενο παρατήρησης.
Μυωπία ή πρεσβυωπία; Υπερμετρωπία ή αστιγματισμός; Ζαλίζομαι από την έλξη και την απώθηση. Μπερδεύω τη φυσική με τη χημεία.
Σαν να μην βρίσκομαι απλώς, αλλά να είμαι το μάτι ενός κυκλώνα που κοιμόταν μέσα μου (ή έκανε ό,τι κοιμόταν για να μην τον δω) και τώρα το μάτι αυτό κλείνει παιχνιδιάρικα, δημιουργώντας μικρούς ανεμοστρόβιλους, που δεν προειδοποιούν για τίποτα.
Καταφύγιο άγριων ζώων που με εξημερώνει, ακαταλαβίστικες συνεννοήσεις όσο διασχίζω φανάρια, φωνή που με προσφωνεί “αγαπημένη”, 2 λεπτά συζήτηση πριν χωριστούμε στο μετρό, συλλογίζομαι τα βάσανα της δημοκρατικότητας (που καταλήγει αυταρχισμός στον εαυτό μας), γεμίζω αδειάζω τασάκια, γαντζώνομαι στη στιγμή, θα ξεζουμίσω ό,τι σατόρι υπάρχει εκεί έξω, το δεξί μου μάτι δακρύζει από μόνο του κι όλοι νομίζουν ότι κλαίω, όχι δεν κλαίω, ό,τι τραγούδι κι αν ακούω, μου λείπεις καμιά φορά, αλλά δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπει αυτό που ήξερα από σένα, αυτό που ήσουν τότε, μου λείπει κι αυτό που ήμουν τότε και δεν είμαι πια, αλλά κατά βάθος σ' ευχαριστώ, και τώρα είμαστε δυο ξένοι αλλά αγαπιόμαστε ακόμα, γιατί τα φαντάσματα συμπαραστέκονται το ένα στο άλλο, όταν οι ζωντανοί υπερεκτιμούνται, με κοιτάς στο σκοτάδι, αλλά ακόμα κι έτσι, μπορώ να ξεχωρίσω, είμαι προπονημένη, εξασκημένη, και θα συνεχίζω να εξασκούμαι μέχρι να αποκτήσω νυχτερινή όραση γιατί αυτή μετράει περισσότερο από την κανονική.

Arcade Fire - Keep the car running

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2007

Grace

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

She said I'll throw myself away
they're just photos after all
I can't make you hang around
I can't wash you off my skin


Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Outside the frame

is what we're leaving out

you won't remember anyway


Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

I've been caught with red hands

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Nothing ever spoiled on me


[For M.]

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Novocaine for the soul

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Πόσο θα ήθελα να είμαστε τώρα στη Φλωρεντία, να περιμένουμε στην ουρά για το Ουφίτσι και να σχολιάζουμε ανηλεώς τις βλαχοαμερικάνες από την Γιούτα που περίμεναν από πίσω μας, που μιλούσαν για γκόμενους και πρόβες στις μαζορέτες και φόραγαν ροζ κραγιόν και έλεγαν πόσο great είναι εδώ στην Ευρώπη.

Και μετά να κάναμε βόλτες στον ήλιο, μέχρι να πρέπει να πάρουμε το τρένο της επιστροφής. Τα βήματά μας στο πλακόστρωτο μέχρι να φτάσουμε στο Ντουόμο και για λίγο να μην πιστεύω ότι είμαι πράγματι εδώ.

Αλλά τώρα είμαι εδώ, όχι εκεί.

Εντάξει, δεν έχει Ντουόμο ούτε μπορεί να πέσω κατά τύχη πάνω στη Μέδουσα επειδή έστριψα λάθος σε μια σκάλα στο μουσείο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να πετρώνω.

Τώρα, όμως, μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα.

Ασκούμαι, σαν εκείνον στο Ghost Dog πάνω στην ταράτσα. Από το καθετί που εξατμίζεται, περνά ή επιμένει να είναι, διαγράφω και προσθέτω, με σίγουρη την αποτυχία, γιατί στα μαθηματικά ποτέ δεν τα κατάφερνα.

Ακούω συνέχεια το long snake moan, το eternal flame και το all my little words, διαβάζω το βιβλίο μου και ζαλίζομαι, και ναι, τελικά ίσως να επιλέγουμε τη θέση μας, ίσως και όχι, υπάρχει όμως, γιατί την έχουμε ανάγκη.

Γι'αυτό καλύτερα να στέκομαι όρθια. Έχει και καλύτερη θέα.

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Και εξορίες που δεν γνώρισα ποτέ μου

Photobucket - Video and Image Hosting

Αναγνωρίζω, με όλο μου το κορμί, τις μικρές κωμοπόλεις που διέσχισα σε παλαιότερα ταξίδια μου στην Ουγγαρία και στη Ρουμανία. *

Photobucket - Video and Image Hosting

Στην πραγματικότητα, δεν κοιτάζει τίποτε - συγκρατεί προς τα μέσα την αγάπη του και το φόβο του: αυτό είναι η Ματιά.

Όμως η ματιά, αν επιμένει (κι ακόμα περισσότερο, αν διαρκεί, διανύει με τη φωτογραφία, το Χρόνο), η ματιά είναι πάντοτε δυνητικά τρελή: είναι ταυτόχρονα πράξη αλήθειας και πράξη τρέλας.*

Photobucket - Video and Image Hosting

Andre Kertesz: Καθρέφτης μιας ζωής.
Από την Παρασκευή έως τις 20 Μαϊου στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης.
Στην Αθήνα θα φιλοξενηθεί από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.


[*Ρολάν Μπαρτ, Ο Φωτεινός Θάλαμος]

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Such a beautiful child again

Photobucket - Video and Image Hosting

Γράφει η Lady Elle

Τώρα τελευταία οι μέρες φεύγουν γρήγορα, σαν τα δέντρα που προσπερνάω τρέχοντας στην Εθνική, γεμάτες με πολλές υποχρεώσεις, πρόβες και καφέδες, ξυπνάω τα πρωινά και αναρωτιέμαι τί μέρα είναι σήμερα και πόσο ακόμα αργεί το Σαββατοκύριακο. Σαν όνειρα που ξέρεις ότι τα είδες αλλά δεν μπορείς να τα θυμηθείς ακριβώς, η μνήμη του χρυσόψαρου, και η Α. με διαβεβαιώνει στρίβοντας τσιγάρο ότι «αυτά είναι τα καλύτερά μας χρόνια», ενώ η Ε. κουνάει το κεφάλι με σιγουριά, απλώνοντας λάδι στα χέρια της και λέγοντας πως η μοίρα των ανθρώπων είναι ο χαρακτήρας τους.
Και οι αναμνήσεις; Είναι αυτό που θα έχω για πάντα ή αυτό που δεν θα έχω ποτέ πια; Οι αναμνήσεις μου από εσένα είναι μόνο δικές μου, δεν μπορεί να μου τις πάρει κανείς, τις αλλάζω και τις τροποποιώ κατά βούληση, δεν μ’ ενδιαφέρει να είναι ακριβείς, θέλω να μου αρέσουν, απορρίπτω όλα τα δυσάρεστα και κρατάω μόνο τα καλά, το βλέμμα σου επάνω μου, την ήρεμή σου ανάσα όταν κοιμάσαι, το στραβό, πονηρό σου χαμόγελο.
Οι αναμνήσεις μου από εσένα είναι μόνο δικές μου, δεν μπόρεσες να μου τις πάρεις φεύγοντας, κι εγώ δεν ήθελα να τις αφήσω, έχω γαντζωθεί επάνω τους, με ορίζουν και τις ορίζω. Η παρουσία σου με άλλαξε, αλλά η απουσία σου ήταν καθοριστικότερη, πιο ισχυρή, με σκλήρυνε και με θύμωσε πολύ, περισσότερο από όσο πίστευα ότι άντεχα ή ότι μπορούσα.
Όμως τώρα πια έχω δυναμώσει, δεν έχω ανάγκη ούτε εσένα ούτε τις αναμνήσεις σου, η ζωή μου προχωράει κι εγώ μαζί της, σκέφτομαι καθώς περπατάω γρήγορα στην Πατησίων. Δεν σε χρειάζομαι πια, είμαι δυνατή, σε αφήνω όπως με άφησες, άλλοι άνθρωποι πήραν τη θέση σου, άλλα βλέμματα, άλλες ανάσες, άλλα χαμόγελα, ναι, η απουσία σου δε με πληγώνει τώρα, έχω καλύψει το κενό, ψιθυρίζω στον εαυτό μου και μετά κοντοστέκομαι κοιτάζοντας τους περαστικούς.

Άραγε ξεγέλασα κανέναν;

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007

Χρονοκαθυστέρηση

Photobucket - Video and Image Hosting

- Τι κληματόβεργα είναι αυτή που έχεις φορέσει;
- Πρόσεχε μην χορεύεις πολύ γιατί το ΤΕΒΕ δεν καλύπτει τα ατυχήματα!
- Τα παγάκια να μην είναι πολύ λιωμένα.
- Μην την κόψεις, έρχομαι!


Photobucket - Video and Image Hosting

Ευχαριστώ.

Εκείνη τη μέρα την ξέρω καλά.
Ήτανε Μάρτιος κι είχα απωλέσει την όρασή μου.

Χάνω όραση, κερδίζω όραση, μέσα στην άνοιξη.



What I said was get me a drink, alright?

But baby doesn't want just anything, she wants everything

It started out with a kiss

I leave it in my head


[Πέρσι τέτοια μέρα και τέτοια ώρα ήμουν στη Ρώμη. Με τόσο ήλιο έξω, θα ήθελα όσο τίποτα να διακτινιστώ εκεί]
eXTReMe Tracker