Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006

Bubbles

Photobucket - Video and Image Hosting

Κάπως έτσι τη βλέπω την παραλία.
Από μακριά, σαν όνειρο.

Το καλοκαίρι έχει πάντα έναν περίεργο τρόπο να ξεκαθαρίζει πράγματα.

Πήγα να δω τον Κολτές που τον είχα άχτι, στο Φεστιβάλ Αθηνών, τον Αγώνα Νέγρου και Σκύλων. Ο χώρος στην Πειραιώς 260 είναι πολύ ωραίος. Είδαμε και πολλά εγχώρια σελέμπριτι από τον χώρο των τεχνών (φαντάζομαι ήρθαν να πάρουν καμιά ιδέα). Από την παράσταση, όμως, το μόνο που έμεινε άθικτο ήταν η κειμενάρα του Μπερνάρ, θυμήθηκα ξανά γιατί τον αγαπώ τόσο. Τα υπόλοιπα ήταν αρκετά ατυχή. Έφυγε κόσμος, όλοι κοίταζαν το ρολόι τους. Μετράει η προσπάθεια; τολμούν να ανεβάζουν Κολτές. Εδώ δεν. Το ξέρω, είναι δύσκολος. Αλλά αν έχεις κείμενα σαν τη Νύχτα μόλις πριν από τα Δάση ή τη Μοναξιά των Κάμπων αξίζει μια αφοσίωση βρε αδερφέ. Τουλάχιστον τόλμησέ το. Λέμε τώρα.

Έγινε μια συζήτηση περί μουσικής κάπου στον Macmanus και μετά συνεχίστηκε στη Μανταλένα.

Αφορμή έψαχνα.

Το καλοκαίρι είναι κυρίως μουσική...διαφόρων ειδών.

dEUS- Theme from Turnpike
τι να πω, τους αγαπώ!

Paul Oakenfold - The word (Swordfish OST)
Ο πολύς Paul σε ένα εξαιρετικό soundtrack.

N.E.R.D. - Lap Dance
O γνωστός και μη εξαιρετέος Pharell Williams και η παρέα του.

Common - The corner (feat the last poets and kanye west)
Φιλαράκι του Kanye West

Cocteau Twins - Heaven or Las Vegas
Ποτέ μια ακατάληπτη γλώσσα δεν ακουγόταν τόσο όμορφα.

16 Horsepower - Coal black horses
Μετανοείτε, ήρθε ο David Eugene Edwards.

Caetano Veloso - Cucurrucucu Paloma (Hable con Ella OST)
Θυμάστε εκείνη τη σκηνή που τραγουδάει με την κιθάρα του;
Όσοι ξέρετε ισπανικά, δώστε προσοχή στους στίχοι (juran que el mismo cielo se extremecia al oir su llanto, como sufria por ella, que hasta en su muerte la fue llamando)

Tomatito y Sufi Al Tuni - Flamenco Soufi (Vengo OST)
Λίγο Ισπανία, λίγο Αραβία, λίγο μαγεία.

Kanye West - Touch the sky (feat. Lupe Fiasko)
Ωραίο το σαμπλάρισμα - και γενικώς ο Kanye είχε μια καλή χρονιά.

Iron Maiden - Rime of the Ancient Mariner
Αυτό σίγουρα δεν το περιμένατε.
Το κομμάτι αυτό σημαίνει πολλά για μένα (πέραν του φοβερού ποιήματος του Coleridge).
Το αφιερώνω στον Godot εκεί που αρμενίζει. Προσοχή στους γλάρους.

Τέλος, κάτι από τον φίλτατο Dousk

Dousk - The Sunrise

ιδανικό για μωβ ξημερώματα στο κάστρο της Αστυπάλαιας.






Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006

The boys of summer in their ruin

Photobucket - Video and Image Hosting

Παρέχω νυχτερινό καταφύγιο, με νύχια κόκκινα, γιατί έτσι μου αρέσει.
Κι αν δεν αντέχω να διαβάσω τίποτα πια, δεν με πειράζει.
Η ανάγνωση έρχεται μόνη της.
Όπως και τα περισσότερα πράγματα μας έρχονται, δεν τα προκαλούμε εμείς - πολύ θα το θέλαμε και είμαστε αρκετά εγωιστές για να αφήσουμε μια τέτοια ιδέα να επικρατήσει.

Βρέθηκα σε μια γειτονιά που είναι για μένα τόπος εγκλήματος.
Βέβαια η μέρα ήταν φωτεινή, δεν ήμουν μόνη - να, εκεί πίναμε καφέ σιωπηλοί, ανίκανοι να αλλάξουμε το παραμικρό. Τώρα βολτάρω με έναν καφέ στο χέρι, με τα καινούργια μου παπούτσια, γελάω πολύ, δεν φοβάμαι μη σε δω να εμφανίζεσαι από καμία γωνία. Αυτή η πόλη παραμένει δική μου, ακόμα κι εδώ, που ήταν η δική σου πλευρά. Τα βράδια που έφευγα προσπαθώντας να μην κλάψω μέσα στο ταξί. Τώρα απλώς θυμάμαι και ξέρεις, οι αναμνήσεις δεν χωράνε ενοχοποίηση. Απλώς υπάρχουν, πως να μην τις δεχτείς; σιγά μην νιώσω άσχημα που θυμάμαι.
Εντάξει, δεν θυμάμαι τα πάντα. Το παρελθόν πάει πακετάκι με την εξιδανίκευση, καταλήξαμε όσο έστριβα τσιγάρα, θυμάσαι μόνο τα καλά.
Ή επιλέγεις να μη θυμάσαι τίποτα. Αυτό ίσως να συμβαίνει μόνο με πράγματα που απλώς πια δεν σε ενδιαφέρουν, ούτε ως ανάμνηση.
Με την ανάμνηση έρχεται η αφήγηση. Εκείνος ο παρατατικός που λέει ο Μπαρτ, ο χρόνος της γοητείας που μέσα του παγιδεύονται όλα, καμιά φορά κι εμείς, μεταμορφωνόμαστε σε παρατατικό. Σε εκείνη την αιτιατική.

Μέχρι το παρόν να σε πλακώσει στις μπουνιές.

Ή απλώς να σου χαμογελάσει.

Μαθαίνω να πίνω ούζο εκ νέου. Οι φάτσες τριγύρω μου πιο φωτεινές κι από την Ακρόπολη το βράδι - πάντα κοντοστέκομαι όταν τη βλέπω, δεν ξέρω καν τι περνάει από το μυαλό μου, απλώς τη χαζεύω.
Γιατί θυμόσουν το κουτάκι για τα φιλτράκια, αν και έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που το πήρα, εκείνο το σαββατοκύριακο που με σώσατε και γιατί δίπλα σας τα πράγματα κερδίζουν πόντους σημασίας, μιας και όσους πόντους κι αν κερδίσω, δεν πρόκειται να προχωρήσω στην επόμενη πίστα.

Is it the sea you hear in me, its dissatisfactions?

Σάββατο, Ιουλίου 15, 2006

Mistakes that you do mean

Photobucket - Video and Image Hosting

Έχω ανάγκη να εξαφανίζομαι.
Να μη μιλάω.
Και κυρίως, να μην εξηγούμαι.

Όταν εμφανίζομαι ξανά, όπως τα σαλιγκάρια, οι μέρες μοιάζουν με Σάββατα. Τεράστιες βόλτες, σαχλαμάρες στα μαγαζιά, συζητήσεις που δεν είμαι σίγουρη ότι καταλήγουν κάπου αλλά πρέπει να γίνονται. Εξάλλου, δεν καταλήγουν όλα κάπου. Για την ακρίβεια, τίποτα δεν καταλήγει πουθενά. Αλλιώς θα βαριόμασταν αφόρητα.

Εξάλλου τι είναι η τελεία; άλλη μία να βάλεις δίπλα της, έγινε αποσιωπητικά.

Αυτό που είναι διαφορετικό ορίζεται αρνητικά: δεν είμαι αυτό που είσαι εσύ, εσύ δεν είσαι αυτό που είμαι εγώ. Δεν είσαι οι άλλοι…Αυτό το ρημάδι το Ουδέτερο δεν το βλέπω να συμβαίνει, παρά μόνο στα χαϊκού. Εμείς μοιάζουμε καταδικασμένοι στους ετεροπροσδιορισμούς.

Ένα μικροσκοπικό κουτάκι που είχα χάσει αλλά ξαναβρέθηκε με έκανε να ανοίξω μια μικρή ρωγμή στον τοίχο μου, για να βγω και να σε κοιτάξω, παραγγέλνοντας Kaiser, γελώντας, προσπαθώντας να καταλήξουμε σε νησί. Ακούμε το Fuck You σε ζωντανή τηλεφωνική αναμετάδοση από τη συναυλία των Archive.

Στον πάνω όροφο του Soul ξεποδαριαζόμαστε όλο το βράδι στον χορό (ελέω Quilombo πάλι), τα κρουστά φτάνουν τα όρια της έκστασης, ειδικά αν σε έχει πιάσει και το μοχίτο ή έχεις τους καλύτερους παρτενέρ.

Ο κόσμος χορεύει αλλά δεν κοιτάζεται, παρά μόνο όταν είναι να ζητήσει συγνώμη για να περάσει από μπροστά σου και να βγει έξω.

Μετά τον τελικό του Μουντιάλ, είδαμε και ό,τι προλάβαμε από το Όσα Παίρνει ο Άνεμος. Γιατί είμαστε μελό. Σιγά το νέο.

Οι ακάλυπτοι λένε τις δικές τους ιστορίες.
Ούτε ξέρω πόσες φορές άκουσε το Αλίμονο σ'αυτούς που δεν αγάπησαν του Μητροπάνου η γειτόνισσά μου. Έκλαψε, έβαλε τις φωνές στο τηλέφωνο.
Μου λέει, μου τη δίνει όταν κλαις.
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε και δεν τον ρώτησα.
Στην επανάληψη, μια ολόκληρη Κυριακή. Μετά έβαλε μπουγάδα και ήσυχη άπλωνε τα ρούχα της.

Τι ωραίος ο Πλάτων Ριβέλλης. Στην προηγούμενη εκπομπή της Εποχής των Εικόνων, έφερε τις θαυματουργές του φωτογραφίες, μίλησε για τον Paul Strand, την Diane Arbus και τον Jeff Wall, με γλυκύτητα, σαφήνεια, χωρίς εξυπνακισμούς και φανφάρες.

Δίπλα στη θάλασσα όλα μοιάζουν μικρά.

Είναι καλοκαίρι και αυτό δεν αλλάζει.

Bebe - Siempre me quedara

Mano Negra - Noche de accion

Red Hot Chilli Peppers - My Friends

Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006

Because


Photobucket - Video and Image Hosting

Η αποστροφή στη γλώσσα δεν θα διαβαζόταν ως παράπονο, αλλά ως ισχυρισμός που απευθύνεται προς κάποιον που δεν είναι ικανός να ανταποκριθεί στην αποστολή του.

Γιατί η αποστροφή συνεπάγεται ότι η γλώσσα έσπευσε να βοηθήσει, πήρε, ωστόσο, την απορριπτική απάντηση:

Photobucket - Video and Image Hosting

Όχι, ευχαριστώ, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου, αλλά δυστυχώς είσαι πολύ ανεπαρκής , πολύ φτωχή.
Επιπλέον, η μεγάλη λύπη ποτέ δεν μιλά.

Photobucket - Video and Image Hosting

Ένα σώμα, το οποίο είναι προορισμένο να μένει εσαεί εκτός της ιστορίας, εκτός της συμβολικής γλώσσας.



*Τζίνα Πολίτη, Περί αμαρτίας, πάθους, βλεμμάτων και άλλων τινών

Κυριακή, Ιουλίου 09, 2006

Nowhere feels like home

Photobucket - Video and Image Hosting

Δεν είμαι σπίτι μου. Είμαι κάπου αλλού όπου αισθάνομαι σπίτι μου. Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι το οικείο είναι μια ψευδαίσθηση, η παρηγοριά μας για να νιώσουμε κοντά σε κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που μας προκαλεί χωρίς να έχει τα κότσια να εμφανιστεί μπροστά μας και να πλακωθούμε στις μπουνιές. Κι ας νικήσει. Η αλήθεια είναι ύπουλο πράγμα. Εκεί που δεν την περιμένεις σου κάνει την έκπληξη. Λες και πήδαγες τον άντρα της..τόση ντροπή, αμηχανία και θυμό νιώθεις. Σαν να μην είχες αναλογιστεί ποτέ το ενδεχόμενο ότι κάποια στιγμή θα σε πιάσει στα πράσα για να νιώσεις ο απόλυτος μαλάκας, το δεκάχρονο που το πιάνουν να κάνει άσεμνες χειρονομίες πίσω απ' την πλάτη του παπά Μεγάλο Σάββατο. Η σχέση με την αλήθεια μόνο μίσος μπορεί να βγάλει κι ας λένε οι φιλόσοφοι τα απεγνωσμένα τους τσιτάτα για τον πόνο και την αγωνία. Κανένας δεν μπορεί να σου βγάλει τόσο αίμα όσο αυτή η κακάσχημη γκόμενα που το παίζει και σπουδαία στο μυαλό μας. Και σε κανέναν δεν αρέσει αυτό. Όταν η αλήθεια εμφανίζεται σ'αυτό το απρόσεχτο δευτερόλεπτο της ζωής σου δε νιώθεις τίποτα. Νιώθει ο άνθρωπος το απόλυτο; Είναι τόσο βαθύ το τραύμα που δεν το παίρνεις χαμπάρι. Μόνο όταν κρυώσει σκέφτεσαι "ρε συ, εδώ δεν είχα ένα χέρι; ένα πόδι; μια καρδιά;" Και την έχεις απέναντί σου να παριστάνει την ανήξερη, να σηκώνει τους ώμους και να χαχανίζει σαν αθώα λολίτα. Θέλεις τόσο πολύ να τη χτυπήσεις μέχρι θανάτου, να την ξεκοιλιάσεις αλλά δεν μπορείς...από φόβο. Αν την προκαλέσεις κι άλλο, αυτή θα ανταποκριθεί. Κι όσο κι αν την προκαλείς, τόσο περισσότερο της αρέσει. Στην αλήθεια αρέσει η νίκη. Δεν είσαι ισάξιος αντίπαλος. Γνωρίζει περισσότερα για σένα απ' ότι εσύ για τον εαυτό σου κι εκεί πατάει για να σε τσακίσει. Το χειρότερο είναι ότι δεν σε σκοτώνει για να τελειώσει το μαρτύριο. Σε αφήνει να σέρνεσαι μισός κι ανάπηρος για να μάθεις να ζεις κι έτσι. Η καταστροφή σου είναι η εθνική της εορτή. Και ποιός είπε ότι εμένα μου αρέσουν οι γιορτές. Όταν ήμουν πιτσιρίκι έκρυβα τα σημαιάκια των συμμαθητών μου και πάντα είχα ανεμοβλογιά όταν ήταν να παρελάσω. Φαντάσου σ'αυτή την ηλικία να βλέπω την παρέλαση εις βάρος μου. Καλύτερα 10 μέτρα κάτω απ' τη γη παρά αυτό. Η αλήθεια σε αποσυντονίζει, σε διαλύει, σε διχοτομεί, σε συρρικνώνει. Για ένα σπουδαίο δευτερόλεπτο θά θελες να επιστρέψεις στην κοιλιά της μαμάς σου, εκεί όπου ακόμα είχες όνειρα για τον απόλυτο έρωτα, την πραγματική αγάπη, την καριέρα στο θέατρο και τα πολλά κι έξυπνα κουτσούβελα που θα αλλάξουν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Εκεί που ήσουν ασφαλής στη μοναξιά σου, που δεν ήξερες ποιά θα σε φέρει στον κόσμο και πως θα μπορούσε νά ναι μια άγνωστη μετά από 28 χρόνια. Εκεί όπου η αλήθεια ήταν μόνο η ύπαρξή σου και μόνο αυτή είχες να διαχειριστείς, χωρίς απολογίες, χωρίς ευθύνες, χωρίς μέλλοντα. Εκεί όπου ο χρόνος ήταν αυτός του σύμπαντος και ήσουν τόσο μεγάλος αν και μόλις ένα φυτοπλαγκτόν που αιωρείται στο βυθό μιας μη τυχαίας μήτρας. Και να που τώρα αναρωτιέμαι - γιατί να αναρωτιέμαι- τριγυρισμένη από κούτες που θα πάνε σε ένα άλλο σπίτι από αυτό που είμαι τώρα και που το νιώθω πιο οικείο από αυτό στο οποίο μεγάλωσα. Και νιώθω κάτι που μοιάζει με θλίψη. Και η αλήθεια που έχω μέσα μου γι'αυτόν δεν με πονάει καθόλου παρόλο που ίσως θά πρεπε. Σε μερικές περιπτώσεις η αλήθεια κάθεται ήσυχη σε μια γωνιά και τη συνηθίζεις σιγά σιγά και μετά δεν σε νοιάζει πόσο θα πονέσεις. Ακριβώς γιατί αυτό που γνωρίζεις μόλις 4 μήνες και το θεωρείς ξένο είναι ο πιο δικός σου άνθρωπος. Το ψέμα σου που ξέρεις ότι είναι αληθινό. Κι έτσι θα μείνει.

Σου υποσχέθηκα ένα κείμενο. Αλλά μπορεί να είναι και ψέμα.
Αυτό για όλες τις μπύρες που έχουμε πιει μαζί, συζητώντας και γελώντας σαν να είμαστε σπίτι μας.


Διά χειρός Jackie Oh

Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006

Et mon coeur n'était que vos pas

Photobucket - Video and Image Hosting


Είδα στο δρόμο την αγάπη.
Την αναγνώρισα.

Στα καθίσματα της αποβάθρας, ένας κύριος μεγάλης ηλικίας, διαβάζει την αγγλική έκδοση της Καθημερινής και τσουλάει ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Στο καροτσάκι έχει τη γυναίκα του. Ένα ροζ κουβαράκι, σαν λουλούδι μαζεμένο μέσα σε μια ροζ ανοιχτή καπαρτίνα. Φοράει καπέλο. Σαν να κοιμάται. Ζαρωμένη στο κάθισμά της, με σκυμένο το κεφάλι, χωρίς να βλέπει τον κόσμο στην αποβάθρα που την κοιτά.
Ο άντρας διαβάζει την εφημερίδα του.

Έρχεται ο συρμός. Ο κύριος μπαίνει μέσα, τσουλώντας το καροτσάκι της γυναίκας του, βρίσκει ένα κάθισμα που μπορεί να καθίσει και να την έχει δίπλα του. Έχει το χέρι του στη ράχη του καροτσιού.
Ξαφνικά, το λουλούδι ξυπνάει. Σηκώνει το κεφάλι. Βλέπω ένα φωτεινό πρόσωπο, δύο μάτια μικρά, ζωντανά, νέα, εκείνη χαμογελάει. Τα δάχτυλά της είναι μακριά και νευρώδη. Τη φαντάζομαι να παίζει πιάνο, κοριτσάκι, με αεράτο φουστανάκι. Φοράει ακόμα τη βέρα της. Όλο χαμογελάει. Φοράει υπέροχα παπούτσια, στα πόδια που είναι ακουμπισμένα στα ειδικά στηρίγματα του καροτσιού. Τα πόδια αυτά έτρεχαν κάποτε σε συναντήσεις με τον αγαπημένο της, εκείνος με κομψό κοστούμι κι εκείνη με φουρώ. Θα της κρατούσε το χέρι κι εκείνη θα κοκκίνιζε από χαρά.

Κατεβαίνοντας από το βαγόνι, γύρισα να τους δω. Είχαν πιάσει την κουβέντα.
Ίσως για το που θα είναι η επόμενη βόλτα τους.

Τρίτη, Ιουλίου 04, 2006

Il n'y a plus place en ce monde pour elle ni pour moi

Photobucket - Video and Image Hosting

Είμαι χήρα στρατηγού με παιδιά.
Ο άντρας μου σκοτώθηκε στον πόλεμο.
Με αγάπησε ο κόμης που με έσωσε από τον θάνατο.
Βρέθηκα έγκυος χωρίς να θυμάμαι από ποιόν και πότε.
Η ντροπή ήταν μεγάλη για την οικογένειά μου. Γιατί φυσικά, δεν υπάρχει άμωμος σύλληψη.
Ο κόμης ήθελε παρόλα αυτά να με παντρευτεί. Ακόμα κι αν δεν ήξερα ποιανού είναι το παιδί, ακόμα κι αν ίσως ήταν του Λεοπάρντο, του ιπποκόμου.
«Δεν θα μου φαινόσουν τότε σαν διάβολος, αν στην πρώτη σου εμφάνιση δεν σε είχα δει σαν άγγελο», είπα στον κόμη, όταν με ρώτησε γιατί τον φοβήθηκα όταν ήρθε να με ζητήσει.

Ο Heinrich von Kleist αυτοκτόνησε στις 22 Νοεμβρίου 1811, σε ηλικία 34 ετών, μαζί με την Henriette Vogel, η οποία έπασχε από καρκίνο της μήτρας, σε ηλικία μόλις 30 ετών. Λίγες μέρες πριν την αυτοκτονία του λέει « Η ψυχή μου σου ανήκει». Ο Kleist την σκοτώνει κι έπειτα αυτοκτονεί με μια σφαίρα στο στόμα.

Διάβασα αυτή την ιστορία ένα πρωί στην Εθνική Τράπεζα, περιμένοντας να πάρω το επίδομα ανεργίας. Είχα αγοράσει το βιβλίο από την έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, μια Κυριακή, από τις εκδόσεις Άγρα.

O Eric Rohmer γύρισε το κείμενο αυτό σε ταινία το 1976, με τον Bruno Ganz στο ρόλο του κόμη.

Photobucket - Video and Image Hosting

Το κείμενο είναι ανοίκειο.
Ανησυχητικό. Υπάρχει μια διατάραξη της τάξης που δεν εξηγείται, ένα πρόσωπο που παραμένει αινιγματικό ως το τέλος. Δεν μαθαίνουμε ουσιαστικά τίποτα για τα πρόσωπα, αν και υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές των αντιδράσεων τους.
Παρόλα αυτά, τα όσα γίνονται φαίνονται φυσιολογικά.
Οι διάβολοι και οι άγγελοι είναι το ίδιο πράγμα.

Αιμάτινες σκιές από απόσταση - Λένα Πλάτωνος

One line - PJ Harvey (live)
eXTReMe Tracker