One good day of the week

Χτες πήγα στο μαιευτήριο που γεννήθηκα κι εγώ, να δω ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε μόλις προχτές.
Πατεράδες αλαφιασμένοι στους διαδρόμους, μανάδες να θηλάζουν μωρά, μικρά πλάσματα, τυλιγμένα με κουβερτούλες, να κλαίνε.
Καθώς περιμένω να δω τους φίλους μου και την κορούλα τους, προσπαθώ να δω εκεί μέσα τη μάνα μου, πριν 30 χρόνια, να με γεννά – 30 χρονών κι εκείνη τότε– και να με περιμένει στο δωμάτιό της. Να με αγκαλιάζει όταν με φέρνουν μια σταλιά και της λένε «η κόρη σου».

Ερχόμαστε στον κόσμο κλαίγοντας – ποιός ξέρει γιατί. Μου έχουν πει ότι γεννήθηκα με ανοιχτά μάτια.
Ανυπεράσπιστοι, αναζητώντας το χάδι της μάνας. Το ίδιο χάδι που θέλουμε μια ζωή.
Χωρίς αναμνήσεις από την ηλικία αυτή.
Σίγουρα ο κόσμος μας δεν είναι ο καλύτερος για να φέρεις ένα παιδί.
Aναρωτιέμαι αν θα γίνω καλή μάνα, όταν και αν γίνω. Θα έπρεπε, ενδεχομένως, να έχω άγχος – είμαι σίγουρα στη σωστή ηλικία, που όλοι ισχυρίζονται ότι το βιολογικό μου ρολόι θα έπρεπε να βαράει ακατάπαυστα (μήπως ξέχασα να του βάλω μπαταρίες;), προειδοποιώντας με για το αγύριστο του χρόνου και τον προορισμό του φύλου μου επί της γης.
Και άλλα ρολόγια, που μετράνε την ώρα τη σωστή, τη πιο μεγάλη ώρα που είναι τώρα, ώρα να πηγαίνουμε, τέτοια ώρα τέτοια λόγια - και άλλα παρόμοια για τον χρόνο, περίτεχνη κατασκευή made by man που κρατάει αιώνες.
Εγώ ένα ρολόι ξέρω – την αφύπνιση του κινητού που κάθε πρωί με κάνει να πετάγομαι.

Τα άλλα ρολόγια, ίσως είναι λίγο ρευστά, σαν εκείνα στον πίνακα του Νταλί.
Ίσως είναι μόνο μέσα μας.
Ίσως δεχόμαστε να μας τα επιβάλλουν άλλοι.
Ίσως αντί για ρολόγια, τα έχουμε κάνει ωρολογιακές βόμβες. Και δεν κόβουμε τα καλώδια, αλλά καθόμαστε πάνω τους και κοιτάμε τα ψηφία της ώρας να αλλάζουν.

Δεν είσαι οι άλλοι
και το βλέπεις τώρα
πως είσαι το κέντρο του λαβυρίνθου
που χαράζουν τα βήματά σου

The Roots – Somebody’s gotta do it

Tori Amos – Precious Things

The Doors – Queen of the Highway

Jeff Buckley – Eternal Life

Caught a light breeze

Δύο Κρητικοί και δύο Βλάχες (ή, σε άλλη βερσιόν, δύο Καρκίνοι και δύο Ιχθείς), εθεάθησαν να ξημερώνονται στην Αθήνα, κουβαλώντας σπάνια cd των Sonic Youth και των Bokomolech.
Τελικά νομίζω ότι το Box κάνει καλύτερο μοχίτο από το Soul.
Ιδίως όταν κοτσάρει Smiths μετά τους Interpol, σαββατιάτικα μέσα στη ζέστη.

Η εβδομάδα έχει κάτι μηχανιστικό - η ρουτίνα άλλοτε μου τη δίνει, άλλοτε με παρηγορεί. Βάζει κάποιου είδους πειθαρχία στην κατά τα άλλα αλλοπρόσαλλη φύση μου. Αν ήταν στο χέρι μου, το πιθανότερο είναι ότι θα άφηνα δυό τρία τρένα να περάσουν πριν αποφασίσω να μπω σε ένα βαγόνι, ίσως έχανα αεροπλάνα, κατέβαινα σε λάθος σταθμό. Μεγάλο πράγμα η συνήθεια - από το ξυπνητήρι που βαράει μια συγκεκριμένη ώρα έως το τρένο, έως το τσιγάρο που δεν κόβεται (γιατί δεν θέλω βρε αδερφέ, ωχού), έως τη μουσική, έως τους ανθρώπους.

Πως συνηθίζεις κάτι για χρόνια, μια συγκεκριμένη συμπεριφορά και τελικά πείθεσαι ότι δεν θα αλλάξει - γιατί ορισμένα πράγματα είναι έτσι - σαν να αποκτούν εγκυρότητα φυσικού φαινόμενου. Και πείθεις τον εαυτό σου ότι κι εσύ είσαι έτσι - κι έτσι τον συνηθίζεις, έως ότου ο εαυτός σου αποφασίσει να κάνει μερικά πράγματα ερήμην σου, αδιαφορώντας για τα όσα έχεις συνηθίσει, αποφασίζοντας να αλλάξει συνήθειες, έτσι, για να σπάει η ρουτίνα.

Κυριακή βράδι: Αθλητική Κυριακή, μελαγχολία για τη Δευτέρα (πάλι αδιάβαστη νιώθω) ή απλώς, δροσιά, γέλια, κι ίσως αυτό το ρημάδι το κουνούπι βγάλει κάτι, αν το διυλίζεις κάθε τόσο.

Y.Γ.
Αυτά είναι για τον Πολύβιο - ξέρει αυτός.

Live - The Dolphins Cry

Geneva - If you have to go

Εξομολογήσεις μιας διανοήτριας

Διαλέγω κουταλοπήρουνα υπό τους ήχους των ΑΒΒΑ.
Κάνω χορευτικά τραβολογώντας το δύστυχο παραφορτωμένο καρότσι μου. Όχι, δεν θα πάρω το κέρατο που καθαρίζει σκόρδα, ούτε το χτυπητούρι, ούτε το μεταμοντέρνο σουρωτήρι. Μόνο ανοιχτήρι παίρνω, για τα μπουκάλια κρασί που μέλλεται να ανοίξουν.

How green was my valley
how strange was my dream
how jaded my fantasy
how sour my cream

Μου κόλλησε σαν τσίχλα στον εγκέφαλο.
Χρόνια πριν, σε μια κασέτα με χειροποίητο εξώφυλλο, κίτρινα μάτια κι ένα φιλί στο σκοτάδι με γεύση μανταρίνι, τον περίμενα σε ένα πεζούλι των Εξαρχείων.
Η μουσική μένει πάντα - ξέρεις, αυτή που δεν χωράει σε κανένα discman, σε κανένα ipod. Αυτή που παίζει μονίμως στο κεφάλι μου. Που ακούω κάπου μονίμως στο βάθος, εκεί στην κοσμάρα μου, την οποία περιφέρω περιχαρής ανά την πόλη.
Καμιά φορά, με κάνω και ανησυχώ.

The Astronauts - How green was my valley

Hands Clean

Η πόλη θα ξυπνήσει κι εγώ θα τρέχω να προλάβω το τρένο.
Θα κυνηγάω λέξεις στον ύπνο μου.
Ο ύπνος μου θα είναι βαθύς, με μοναδικό σκοπό να με ξεκουράσει. Δεν βλέπω όνειρα.
Όταν βλέπω όνειρα, την επομένη τα θυμάμαι - βλέπω ότι πέφτω από έναν γκρεμό και δεν παθαίνω τίποτα. Παλιότερα έβλεπα εσένα, να με κοιτάς, να με κρατάς - και ξυπνούσα με το βλέμμα μου πάνω σου.
Θα έχω δύο δωμάτια γεμάτα με ό,τι μου αρέσει, γωνία Θεωρίας και Πράξης.


Βλέποντας θάλασσα, ίσως βλέποντας όνειρα.
Μου ανήκει πανηγυρικά το βραβείο αυτισμού - πολλά σκέφτομαι, πολλά συμβαίνουν, με τίποτα όμως δεν μου κάνει κέφι να ασχοληθώ, παρά μόνο με λίγα.
Μου λείπουν οι φίλοι μου.
Φέτος, για πρώτη ίσως φορά, δεν κάθομαι να πω τι έγινε πέρσι τέτοια εποχή. Το πέρσι μας τελείωσε με το πέρσι. Με τη συναυλία του DJ Spooky, τα βράδια με ποταμούς κρασί και Λένα και Smiths και την ξεχειλισμένη ανάγκη. Σαν να το ξέχασα.
Το φέτος πάλι, μου φαίνεται καλύτερο. Για άγνωστο λόγο.
Δεν προλαβαίνω να με δω, παρά μόνο τα πρωινά στο τρένο, όταν ξεκλέβω τις σελίδες ενός βιβλίου, όταν το βλέμμα μου συναντιέται με το βλέμμα κάποιου κουρασμένου συνεπιβάτη, στιγμιαία, ανεπανόρθωτα.



Νιώθω ελαφρύτερη, με μια χαρά ανεξήγητη, εκεί που είχα να νιώσω πραγματική χαρά μήνες.
Δεν μιλάω γι'αυτό, θέλω να το κρατήσω δικό μου, όσο γίνεται κάτι να είναι δικό μου, για όσο γίνεται να είναι.

Τρία αγόρια κι ένα κορίτσι, μου τραγουδάνε:

Elliott Smith - Because (Beatles cover)
Nick Drake - Pink Moon
Jeff Buckley - All Flowers in Time

Tori Amos - Cornflake girl (live at Pinkpop festival)

How green was my valley

Καμιά φορά σκέφτομαι, υπάρχουν πόλεις-πεπρωμένα;
Ένα γκαρσόνι διασχίζει την Αθηνάς, κρατώντας μια μπύρα κι ένα πιάτο με μεζέδες.
Οι τουρίστες λιάζονται, αγόρασα την Ηχώ και τα Λάθη της και τη συλλογή του Shigeru Umebayashi, πάω να βρω την Jackie, κάνει πολύ ζέστη.
Υπάρχει κάποιο στενό σ'αυτή την πόλη που να μην είναι μαρκαρισμένο;
Πόσα χρόνια περπατάω εδώ.
Χτες πολύ αργά το βράδι, με το που μπαίνω στο ταξί, ακούω Κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα, δεν έχεις κάτι για να μου πεις. Μερικά πράγματα παραμένουν σπαρακτικά.
Μόνο που η πόλη αυτή είναι δική μου, εσύ ήσουν πάντα τουρίστας εδώ.
Σαν να θες να κρυφτείς και δεν μπορείς.
Επειδή όλα είναι εκτυφλωτικά πια, το φως με αρπάζει απ' τα μούτρα, η απολογητική φάση μας τελείωσε εδώ και πολύ καιρό, όσοι δεν το κατάλαβαν, από Σεπτέμβρη με τον κηδεμόνα τους.
Διαβάζω στο μετρό.
Πόσο κακή είμαι στο κρυφτό.
Περιμένω τις σημαίες και τα λουλούδια. Περιμένω αγκαλιές, χαμόγελα, βήματα, άλματα, γέλια, ούζα στην παραλία.

Για σήμερα, τρία αγόρια που αγαπώ ιδιαιτέρως:

Rufus Wainwright - Rebel Prince

Devendra Banhart - I feel just like a child

Jeff Buckley - Everybody here wants you

Έρωτες το καλοκαίρι

a G. et G.

Θα ζητάω ζάχαρη. Λεμόνια θα φέρνω εγώ.

Διαλέγω μπλε ποτήρι, ασορτί με την μπλούζα μου.

Πέφτω στο ράφι που συχνάζει ο Ρολάν. Η Επικράτεια των Σημείων.

Στο βάθος, η Λένα. Μιλάμε γι'αυτήν.

Το σπίτι είναι σαν καταφύγιο από κάθε τι μέτριο. Κι εδώ μέσα, όλα είναι γενναιόδωρα. Τα βλέμματα, τα γέλια, τα ακούσματα, οι αδυναμίες. Και το σουφλέ σοκολάτας είναι το καλύτερο της χώρας.

Mas que nada - Sergio Mendes

Στον ακάλυπτο, τα γατάκια έχουν ξαπλάρει κάτω από μια σκιά και παίζουν μέχρι να τους πάρει ο ύπνος.

Δεν αντέχω ούτε τσιγάρο να κάνω, το τσιμέντο φλέγεται.

Απλωμένα ρούχα.

Θέλω ύπνο στη βεράντα, με ρεσιτάλ τζιτζικιών, μακριά μαγιό κάτω από ψάθινα καπέλα - το βράδι μπύρες και γέλια.

Θέλω ένα καλοκαίρι γαλαζοκίτρινο.

Σαν το βλέμμα μιας γάτας.

Τι νέα ψιψίνα;

Ο ακάλυπτος έχει θέα στη θάλασσα

Στην κουζίνα, θα χορέψω έναν τρελό χορό, από το Vengo, που μου μάτωσε τα μάτια.



Τα βράδια, θα κοιτάζω τ' αστέρια που θα μου τραγουδούν



Θα είναι το καλοκαίρι μου



Έχεις δίκιο. Σαν να έχω ομορφύνει.

Που ανθίζουν κάτω από τη γη

Μπρίκι. Οδηγίες γραμμένες σε μια κάρτα. Προσέχω να σε ακούσω. Δεν θέλω να μου φύγεις.
Δουλειά.
Ακουστικά στ'αυτιά.
Βραδινά τηλέφωνα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ζουν την κατάρρευση μεγαλειωδώς, όπως αξίζει σε μια κατάρρευση.
Σχέδια. Γέλια. Κουζίνα. Καναπές. Αγκαλιά. Βλέμμα. Συναυλίες. Νησιά. Γούρι.
Όλα γίνονται γρήγορα, τα βλέπω, όχι πια πίσω από το τζάμι της γυάλας μου, αλλά μέσα στον ωκεανό. Ξαφνικά.
Νέα μακρινά, μακρινός πια. Τόσο, που σαν να μην υπάρχεις.
Δύο πλατείες και δύο διασταυρώσεις μετά.
Κυκλώνω τετραγωνικά.
Κάνω τράκα τσιγάρα. Μου γελάς.
Οι Κυριακές είναι δρόμος.
Τα Σκύβαλα στην τσάντα μου.
Χτες, ύστερα από πολύ καιρό, έβαλα να ακούσω ποντιακά. Αν και δεν είμαι Ποντία, συγκινούμαι αφάνταστα. Μικρή έκλαιγα. Όταν έμαθα να τα χορεύω, το θεώρησα μεγάλο προσωπικό κατόρθωμα. Εγώ για τ' εσέν μόνον ζω.
Μέρες. Νύχτες.
Κι αν νομίζεις ότι ξέρεις, άσε και κάτι για μετά.
Τώρα σου χαμογελάω.

If you can find it

Στις 4 το πρωί, στη συνάφεια, θυμάμαι την ερώτησή σου τα Σαββατόβραδα. Πάντα τις πιο αταίριαστες ώρες. Δεν ξέρω γιατί. Δεν με απασχολεί το γιατί.

Στο ν ποτό και το ν σφηνάκι, όλα μέσα μου χαλαρώνουν.

Ο Γιάννης βάζει το Serenade from the stars, θυμάμαι τις μαύρες κασέτες maxell που μου έγραφε ο ξάδερφός μου όταν ήμουν μικρή, με μουσική. Ήμουν γύρω στα 12-13...τις περίμενα πως και πως. Νομίζω δάκρυσα μέσα μου.

Μερικά μάτια γυαλίζουν τη νύχτα. Τα δικά σου είναι τέτοια μάτια.

Ζήτησα το The box. Μεταφέρομαι αυτόματα στο αυτοκίνητο με την Α. Μετά την Πάρο, πάμε Ναύπλιο. Ο ήλιος πέφτει. Ακούμε το The box και τα χρώματα εκρήγνυνται. Όπως εκείνο το απόγευμα στην Πάρο, που πήγαμε για έναν καφέ και να δούμε το ηλιοβασίλεμα, και φύγαμε το ξημέρωμα, ύστερα από πολλά κονιάκ και σαμπούκες, στο παράθυρο, να βλέπουμε τα καράβια να πηγαινοέρχονται στο νησί και κανένα να μην είναι δικό μας. Εμείς να μένουμε...

Η πόλη στις 5 το πρωί έχει πλάκα. Δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι, κι έλα μαζί μας, γιατί είναι Σάββατο βράδι...

Έμαθα να μη χρησιμοποιώ τη λέξη αγάπη εύκολα. Έμαθα να μην τη χαρίζω, να μην τη χαλαλίζω, γιατί όσο κι αν είναι μόνο μια λέξη, έχει από πίσω πολλά. Κι όλη η σημειολογία του κόσμου δεν αρκεί να περιγράψει πως είναι να έχεις πολλά σπίτια, φωνές που αγαπάς, σκέψεις που σε παρηγορούν, ανθρώπους που σε προστατεύουν, σε καμαρώνουν, σε πιστεύουν, σε κοιτούν και σε βλέπουν. Είναι τέχνη το να βλέπεις. Και είναι μια τέχνη που θέλει άσκηση, χρόνο με τον άλλον, με τα μάτια του άλλου.

Καμιά φορά φοβάμαι ότι έχω γίνει κυνική. Βαριέμαι τα μισά, τα λίγα, τα σχεδόν, τα ίσως. Βαριέμαι τις πολλές αναλύσεις. Ίσως δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ξέρω τι δεν θέλω. Δεν θέλω να αναρωτιέμαι πια.

Θέλω να πάρω το τρένο για Φλωρεντία, το τρένο για Χαϊδελβέργη, βράδι από τη Φρανκφούρτη, το τρένο για Θεσσαλονίκη και να παίζει το D.I.Y. του Dousk στο repeat, κι εγώ να τρέχω με το τρένο, οι χτύποι της καρδιάς μου να συγχρονίζονται με τους τροχούς στις σιδηρογραμμές, που στ’ άπειρο δεν θα συναντηθούνε.

Μέσα σε μερικές αγκαλιές, όλα μοιάζουν πιο απλά. Η δική σου αγκαλιά είναι μια από αυτές.

Καλό μήνα.