Πέμπτη, Δεκεμβρίου 15, 2005

The Roots


Γύρισα.
Καλύτερη επιτροπή υποδοχής από τους φίλους μου δεν υπάρχει, φυσικά. Από τις ζεστές τους αγκαλιές, τα φωτεινά τους πρόσωπα, τα γέλια, τα νέα του διαστήματος που ήμασταν μακριά.
Πολλά πράγματα μου φαίνονται διαφορετικά...ή εγώ είμαι διαφορετική; Δεν ξέρω.
Στοιβάζεται η νεοφερμένη μουσική στο γραφείο μου, τα βιβλία, τα λευκώματα, τα δωράκια, κάπου παραδίπλα είναι και οι λογαριασμοί. Κάπου δίπλα κι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν, αυτά που σκέφτομαι διαρκώς, χωρίς σταματημό το 24ωρο....
Φυλάω μέσα μου τις πολύτιμες στιγμές της Αγγλίας, τις εικόνες και τις συζητήσεις.
Ίσως και γι'αυτό να χρειάζεται ένα βήμα πίσω από το blogειν (που καμιά φορά νομίζει ότι είναι φιλοσοφείν, αλλά πόρρω απέχει. Άλλη κουβέντα αυτή). Τουλάχιστον για όσο αισθάνομαι ότι χρειάζεται, θα παραμείνω απλή αναγνώστρια.
Θα τα πούμε κάπου έξω...μακριά από τις οθόνες μας.

Στους γαλαξίες τ' ουρανού
και στο μυαλό μου μέσα
το ίδιο πράγμα κρύβεται,
ανάλαφρα ανασαίνει
κοιτάει και περιμένει

Τρίτη, Δεκεμβρίου 06, 2005

Movies of myself


Ο παππούς μου πήγαινε συχνά στο καφενείο του Τσιτσάνη, στα Τρίκαλα. Ο Τσιτσάνης του είχε πει ότι έγραψε το τραγούδι «Συννεφιασμένη Κυριακή», μια Κυριακή που η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου, ο Αχιλλέας, ηττήθηκε στο γήπεδο.
Ανεξαρτήτως έμπνευσης του δημιουργού, σιγοτραγουδάω το τραγούδι σήμερα Κυριακή, που είμαι μόνη στο γραφείο. Τα μάτια μου είναι κόκκινα από την οθόνη του υπολογιστή, ο διάδρομος είναι άδειος και τα τακούνια μου αντηχούν, ελλείψει άλλων θορύβων.
Πρόσωπα, ονόματα και σκηνές περνούν από το μυαλό μου με ταχύτητα και μετά εξαφανίζονται. Παλιές αγάπες, εξαφανισμένες, που με θυμούνται με ένα email ή ένα sms. «Τι κάνεις; Να περνάς καλά». Και μετά χάνονται πάλι. Θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα, όταν σε γνώρισα. Ανάρρωνα και ένιωθα δυνατή.
Κι εσύ ο εξυπνότερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Συνωμοτικά βλέμματα, βόλτες και το «all by myself» σε μια ταινία που δεν ήθελες να δεις. Σήμερα ακούω τη φωνή σου θλιμμένη. Φεύγεις, μου φεύγεις, κι εγώ σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω για να σε κρατήσω. Τελικά ίσως πρέπει να φύγεις.
Η Μαρκησία τα λέει πάντα καλύτερα από μένα: «Δεν βρίσκω πια δικαιολογίες για κανέναν, ούτε καν για μένα». Παλιότερα έπαιζα την Πολυάννα στο παιχνίδι της χαράς. Εφεύρισκα προφάσεις για τους άλλους, δικαιολογίες για την απουσία, τη στάση, τα λόγια τους. Τώρα πια δεν το κάνω. Δε με ενδιαφέρει να δικαιολογήσω κανέναν. Δεν έχω χρόνο για μισόλογα. Πλήττω. Προτιμώ να μείνω σπίτι μου και να ακούω τη Γαλάνη να μου τραγουδάει το «Παραιτούμαι». Προτιμώ να περπατάω μόνη στο Παγκράτι με τα χέρια στις τσέπες και να χαζεύω βιτρίνες. Κάνω πια καλή παρέα με τον εαυτό μου.
Όποιος επιθυμεί να μπει στο σπίτι μου, μπαίνει. Αν θέλει, μένει. Αρνούμαι να προβλέψω. Κι όταν με ρωτούν τι θα πάρω μαζί μου αν το σπίτι μου πιάσει φωτιά, απαντώ: τη φωτιά.

Παραιτούμαι, απ’ τη ζωή σου, παραιτούμαι,
από όσα ζήσαμε και ζούμε, παραιτούμαι
χωρίς απαίτηση για ό,τι δικαιούμαι.
Παραιτούμαι, απ΄τη ζωή σου, παραιτούμαι
Απ’ την ελπίδα να τα βρούμε, παραιτούμαι
Και τίποτα άλλο πια δεν έχουμε να πούμε,
Παραιτούμαι…



[Διά χειρός Lady Elle]

So am I good or bad?


Gonna knock you down with liquor and love

Do I compel you like you compel me?


[17-18 Δεκεμβρίου, Gagarin
όποιος πάει, σίγουρα θα περάσει πολύ ωραία]
eXTReMe Tracker